Hverfvult brosi ég og í háana skima
um þróttlausar sálir sem mig biðja um stoðir.
Ég hef ekkert að bjóða nema endurspeglun á það sem engin þolir.
Forvitni mig dregur áfram inni súrealísk frávik.
Er ég látin bíða eftir öryggi og frelsi,
til læra allt sem hugur minn girnist.

Ég man eftir krullóttum sporðdreka
sem mig dáði en svo hæddi,
án þess að fá mig til að kikna.
Ég í brjálæði girndist að fá það
sem ekki mig vildi.
Ef örlögin hefðu aðeins fengið sínu fram
þá hafði hjartað mitt lifað lengur
en það brann.
hélt ég mundi aldrei elska annan mann.
Sporðdrekar bíta
en í vatnsbera mundi ég drukkna.
Hvað var ég að hugsa!
útí djúpa endan ég stökk,
frökk um að verða ekki sökkt
af mótbárum kúlistans
þótt með visku sé rausn.

Klókóttu egóistar, er ekkert þar,
hvar er þetta kort
sem er talað um svo oft.
Er raunverulega ekki til neinn raunveruleiki,
er það ekki óraunverulegt?
Hvernig einveran hefur okkur blekkt,
ekkert hefur verið fjallað um þjálfun hugans.
Afhverju leyfum við þeim,
að halda okkur heimskum.
með þessum lúmsku prettum
þeir halda okkur í skefjum,
hefjum byltingu gegn takmarkaðri fjölmiðlun,
hagstæðari tilvist er í seilingu,
ef við stöndum saman í einingu,
allt sem er tengir okkur.
ekki einn flokkur,
allt sem er ekkert
og ekkert sem er allt.

ér að springa,
það rótar inní mér
taumlausar tilfinningar
sem þeytast til allra átta,
brátt ég fer
því þessi tilvist hér
er eins og ver að ber.
Verð að yfirstíga óttan,
þótt að það þýði flótta