Hetjan frá vatninu bláa
Úr votu skauti vatnsins bláa
reis ég nakinn og tær.
Hljótt upp úr móðunni
sem lagði af vatninu
steig ég fagur og skær
Vatnið sem ól mig
unni mér heitt.
Það iljaði mér
með andardrætti sínum
sem ljósálfar spunnu
í örfínan þráð og marbendlar ófu
úr dýrindis lín,
sniðu af kufl,
úr mistrinu skikkju
sem merlaði af
í hvítu mánaskini.
Svarrbláum nikrum
var beitt fyrir vöggu
úr mjallhvítum liljum
og sígrænu sefi
sem mettaði vit mín
með framandi angan.
Hún festist við föla
rekkjuvoð stjarnana
sem flökti á hvíslandi
földum vatnsins
er ofurmjúkt kysstu
mig á vangann.
Allar vættir vatnsins
vöktu yfir mér,
og vernduðu mig af mætti.
Þær gáfu mér glitrandi
gullin fræ Bráins
og dögg þá er draup
á miðju nætti.
Lagardísir
ljáðu mér brynju
herta í vafurloga,
sverð úr sólstöfum
sjöunda himins
og skjöld úr regnsins boga.
Þá röðull rann heitur
á heiðan himinn
og leysti í sundur
minn líknarbelg,
risu úr svelgnum
hvasstenntir drekar
sem kenndu mér töfra
og leyndir vatnsins.
Kyngi og seiðstafir
urðu mitt mál.
Dvergar krýndu mig
vorsmíði sinni
sem huldi mig brágeislum
dauðlegra manna.
Og æskan varð öll
að eilífri bernsku
og ómunatíð,
að draumi um hetju
sem vatnið bláa
gaf allt nema sál.
reis ég nakinn og tær.
Hljótt upp úr móðunni
sem lagði af vatninu
steig ég fagur og skær
Vatnið sem ól mig
unni mér heitt.
Það iljaði mér
með andardrætti sínum
sem ljósálfar spunnu
í örfínan þráð og marbendlar ófu
úr dýrindis lín,
sniðu af kufl,
úr mistrinu skikkju
sem merlaði af
í hvítu mánaskini.
Svarrbláum nikrum
var beitt fyrir vöggu
úr mjallhvítum liljum
og sígrænu sefi
sem mettaði vit mín
með framandi angan.
Hún festist við föla
rekkjuvoð stjarnana
sem flökti á hvíslandi
földum vatnsins
er ofurmjúkt kysstu
mig á vangann.
Allar vættir vatnsins
vöktu yfir mér,
og vernduðu mig af mætti.
Þær gáfu mér glitrandi
gullin fræ Bráins
og dögg þá er draup
á miðju nætti.
Lagardísir
ljáðu mér brynju
herta í vafurloga,
sverð úr sólstöfum
sjöunda himins
og skjöld úr regnsins boga.
Þá röðull rann heitur
á heiðan himinn
og leysti í sundur
minn líknarbelg,
risu úr svelgnum
hvasstenntir drekar
sem kenndu mér töfra
og leyndir vatnsins.
Kyngi og seiðstafir
urðu mitt mál.
Dvergar krýndu mig
vorsmíði sinni
sem huldi mig brágeislum
dauðlegra manna.
Og æskan varð öll
að eilífri bernsku
og ómunatíð,
að draumi um hetju
sem vatnið bláa
gaf allt nema sál.