Kolbrún
Hvert var það fljóða, sem eg sá
mér svóifa um anganstundu hjá
svo fagurleit og blokk á brá
sem blys um geiminn víða?

Hrafnsvörtum lék í lokkum hár
ljósan um háls, um dökkar brár
tindrandi augu ástarþrár
eldgeisla sendu þýða....

Kulnað var að um Ýmis hold
eldurinn falinn djúpt í mold;
mér var að líta menjafold
sem mjöll af himinboga....

Andaði þá um eyru mér
ilmhlýjum blæ, er mætti þér,
blíðviðri lék í brjósti sér
sem blési gola um voga....

Ó, augu blökk, er brúna há
blikandi skinuð himni á,
og kolsvört undir blakkri brá
brunnuð í dimmum loga!

Ó, aaugu dökk, eg yður sá,
og aldrei síðan gleyma má -
eg nötra eins og nakið strá,
en næturvindar soga!

*

Mörg eru liðin árin ör,
eldur er minni, kulnað fjör;
en þau sem særðu seimabör,
svanna augun þýðu -

Þau eru enn í minni mér,
og munu, hvað sem eftir fer,
unz móður hnígur málmagrér
að moldarskauti víðu.

Og er á vori sunnan sól
senda gjörir um bala og hól
lifandi geisla, guðs sem ól
gróðrarfoldin blíða -

Þá lifnar enn hin aldna þrá,
aftur mig langar þig að sjá
ókunnu vengi víða frá
að vegi mínum líða!  
Gísli Brynjúlfsson
1858 - 1864


Ljóð eftir Gísla Brynjúlfssyni

Kolbrún