Bati
Þú varst dæmd á unga aldri, lífstíðar þunglyndisdómi.
Gast ekkert um það sagt,
það var of mikið á þig lagt,
þetta gerðist svo hratt.
Hatrið spratt.
Hann var stuttur þinn æskublómi.
En daufur glampi í svartamyrkri,
hélt í þér lífi og ljósi.
Sem örþunn fjöður í hendi styrkri,
varðstu sem lax í ósi.
Ástvinir sem ljúga og svíkja,
sem ræna ró og rústa trausti,
frá þér þau vilja ekki víkja.
Þau banka uppá á hverju hausti.
Þjáningum þínum þú kemst ekki frá,
sama hvaða afl, þú í höggin leggur.
Sjúkdómurinn þig heldur áfram að hrjá
En á milli ykkar er þó veggur.
Með tíma og tíð
Þú vegginn styrkir.
Ég bíð hér í dimmu, kulda og hríð,
á meðan þú veikina kyrkir.
Gast ekkert um það sagt,
það var of mikið á þig lagt,
þetta gerðist svo hratt.
Hatrið spratt.
Hann var stuttur þinn æskublómi.
En daufur glampi í svartamyrkri,
hélt í þér lífi og ljósi.
Sem örþunn fjöður í hendi styrkri,
varðstu sem lax í ósi.
Ástvinir sem ljúga og svíkja,
sem ræna ró og rústa trausti,
frá þér þau vilja ekki víkja.
Þau banka uppá á hverju hausti.
Þjáningum þínum þú kemst ekki frá,
sama hvaða afl, þú í höggin leggur.
Sjúkdómurinn þig heldur áfram að hrjá
En á milli ykkar er þó veggur.
Með tíma og tíð
Þú vegginn styrkir.
Ég bíð hér í dimmu, kulda og hríð,
á meðan þú veikina kyrkir.
Ég samdi þetta ljóð í kvöld. Það er um/til/samið vegna, vinkonu minnar sem hefur barist við þunglyndi í gegnum árin. Þess má geta að þetta er eina ljóðið sem ég hef samið, og sennilega það síðasta. Fannst samt tilvalið að skella því hérna inn.