Jólakertið
Ég reikaði' um efans ólguhöf
og áttir ei sá né daginn,
því kertinu', er var mín vöggugjöf,
ég varpaði út í sæinn.
Ég vissi', að ég gat ekki fundið frið,
uns fyndi ég kertið aftur,
því titrandi hjarta hrærði við
í húminu Drottins kraftur.
Í sogandi iðu út á kaf
á eftir því mér ég henti,
en sá ekki', að Guð með geislastaf
á glataða kertið benti.
Því ginningaljósin mér glöptu sýn
frá glórunum heimsins barna,
uns bjarmann í djúpið bar til mín
hin blikandi jólastjarna.
Þá sá ég mín gömlu sólskinsbönd,
og sál minni þreyttri létti,
og frelsarans blessuð bróðurhönd
að barninu kertið rétti.
Og Guði sé lof, nú er ljósið kveikt
og ljómar við helgar tíðir;
þótt skarið sé lítið, lágt og veikt, -
það lýsir mér heim um síðir!
og áttir ei sá né daginn,
því kertinu', er var mín vöggugjöf,
ég varpaði út í sæinn.
Ég vissi', að ég gat ekki fundið frið,
uns fyndi ég kertið aftur,
því titrandi hjarta hrærði við
í húminu Drottins kraftur.
Í sogandi iðu út á kaf
á eftir því mér ég henti,
en sá ekki', að Guð með geislastaf
á glataða kertið benti.
Því ginningaljósin mér glöptu sýn
frá glórunum heimsins barna,
uns bjarmann í djúpið bar til mín
hin blikandi jólastjarna.
Þá sá ég mín gömlu sólskinsbönd,
og sál minni þreyttri létti,
og frelsarans blessuð bróðurhönd
að barninu kertið rétti.
Og Guði sé lof, nú er ljósið kveikt
og ljómar við helgar tíðir;
þótt skarið sé lítið, lágt og veikt, -
það lýsir mér heim um síðir!