Náttfarinn.
Náttfarinn læddist með dimmum veggjum, manngarm hann lamdi og hló með hneggjum, upp stál hann dró og í háls hans tróð, hnífnum hann henti og hólkinn hlóð.
Að lögreglumanni hann byssunni beindi, blýið gat á hnakka hans sprengdi, heilinn hálfur úr höfðinu stóð, úr rifnum æðum rann blóðið sem flóð.
Náttfarinn burtu í laumi læddist með sálina í taumi sá geðveiki fæddist, á vegum satans hann vildi ei vinna aðeins hugarró vildi sá vitskerti finna.
Upp á hæðsta tind mannauminginn kleif og gegnum myrkrið niður hann sveif, úr djúpi rökkursins heyrðist hátt vein og smellir er minntu á brotnandi bein.
Á frosinni jörðinni líkami hans lá, leyfar af manni er hamingju ei sá, sálin búknum flogin var frá, friður var það sem að hann vildi fá.
Að lögreglumanni hann byssunni beindi, blýið gat á hnakka hans sprengdi, heilinn hálfur úr höfðinu stóð, úr rifnum æðum rann blóðið sem flóð.
Náttfarinn burtu í laumi læddist með sálina í taumi sá geðveiki fæddist, á vegum satans hann vildi ei vinna aðeins hugarró vildi sá vitskerti finna.
Upp á hæðsta tind mannauminginn kleif og gegnum myrkrið niður hann sveif, úr djúpi rökkursins heyrðist hátt vein og smellir er minntu á brotnandi bein.
Á frosinni jörðinni líkami hans lá, leyfar af manni er hamingju ei sá, sálin búknum flogin var frá, friður var það sem að hann vildi fá.
Ps.Ég er ekki þunglyndur ég var bara 16 ára þegar ég samdi þetta þunga ljóð.Við erum held ég öll nett rugluð á þeim aldri.