Græna kráin
Mér var undarlega innanbrjósts og fór á grænu krána.
Flaug í hug hending og skrifaði
á servéttu. Þá stóð hún yfir mér stúlkan
með þrýstinn barm í þunnum flauelskjól
og stríðni í augum. Það var á vörum mér
að biðja um skinku og brauð með smjöri
án þess þó vita hvað ég vildi.
En hún spurði hvort ég væri skáld. Ég
hikaði, og hún sagði: Það kom hér eitt sinn skáld,
hann var mjög ungur, veistu hvað um hann varð?
Ég svaraði: Hann hætti að yrkja og fór til Afríku.
Hann dó á besta aldri. Enn trist,
sagði hún, hann hafði svo djúp augu.
Ég bað um glas af freyðandi öli.
Klukkan var liðlega fimm.
Flaug í hug hending og skrifaði
á servéttu. Þá stóð hún yfir mér stúlkan
með þrýstinn barm í þunnum flauelskjól
og stríðni í augum. Það var á vörum mér
að biðja um skinku og brauð með smjöri
án þess þó vita hvað ég vildi.
En hún spurði hvort ég væri skáld. Ég
hikaði, og hún sagði: Það kom hér eitt sinn skáld,
hann var mjög ungur, veistu hvað um hann varð?
Ég svaraði: Hann hætti að yrkja og fór til Afríku.
Hann dó á besta aldri. Enn trist,
sagði hún, hann hafði svo djúp augu.
Ég bað um glas af freyðandi öli.
Klukkan var liðlega fimm.
Úr bókinni Mánadúfur.
Bókmenntafélagið Hringskuggar, 1995.
Allur réttur áskilinn höfundi.
Bókmenntafélagið Hringskuggar, 1995.
Allur réttur áskilinn höfundi.