Ljóð.is

Raunakvæði

Eg veit
eina baugalínu,
af henni tendrast vann
eldheit
ást í hjarta mínu,
allur svo ég brann;
bjartleit
burtu hvarf úr rann.
Nú er eig hugurinn heima,
því hana ei öðlast kann.

Sú var
seljan ofnis palla
siðug í máta rétt,
hennar
hegðan réð mér falla,
hæversk var hún og sett,
af bar
yfirbragðið létt.
Nú er ei hugurinn heima,
ég hef ei til hennar frétt.

Hún stóð
hýr í fögrum ranni,
hugði ég að henni best,
svipgóð,
sú kann bæta manni
sorg og hugarins brest,
þýtt fljóð
þarflegt kunni flest.
Nú er ei hugurinn heima,
því hefur ei til hennar frést.

Þýð, teit,
þakin dyggða safni,
þrifnað læra réð,
blíðleit,
bestu kvenna jafni
bauð hið hýrsta geð;
eg veit
er henni gæfan léð.
Nú er ei hugurinn heima,
því hana fæ ég ei séð.

Mey brá
mér fyrir hvarma steina
margri fyrr og síð,
ei sá
eg að heldur neina,
er svo þætti fríð,
fótsmá,
fagurhent og þýð.
Nú er ei hugurinn heima,
hún hvarf á samri tíð.

Augnskær,
en á hörundið bjarta
eins og mjöllin hrein,
mjög nær
mínu gekk hún hjarta,
hýran af henni skein;
sú fær
svalað geðinu ein.
Nú er ei hugurinn heima,
því horfin er silkirein.

Stefán Ólafsson
1619 - 1688