Skógurinn
Um veturinn er liggur skógurinn í dvala
þegar vindurinn vælir og snjórinn leggst
á greinar hans eins og kuldaleg sæng.
Um vorið er fólkið vaknar til lífsins
með bros á vör
og þrestirnir syngja
á nýútsprungnum greinunum.
Um sumarið er hláturinn glymur
þegar hamingjan ríkir, sólin skín
og trén brosa við í blóma lífsins.
Um haustið er söngurinn þagnar
og trén halda dauðahaldi í gulnuð lauf sín.
Svo byrjar það allt upp á nýtt.
þegar vindurinn vælir og snjórinn leggst
á greinar hans eins og kuldaleg sæng.
Um vorið er fólkið vaknar til lífsins
með bros á vör
og þrestirnir syngja
á nýútsprungnum greinunum.
Um sumarið er hláturinn glymur
þegar hamingjan ríkir, sólin skín
og trén brosa við í blóma lífsins.
Um haustið er söngurinn þagnar
og trén halda dauðahaldi í gulnuð lauf sín.
Svo byrjar það allt upp á nýtt.
Þetta er soddann "kokteil" ljóð sem ég gerði þegar mér leiddist í dönskutíma.