Úr sumarkvöldmynd ljósmyndarans raunamædda
Glóandi gospillan sem aldrei virðist eyðast í skýjuðu glasi augna hans
og heldur virðist hún ekki ætlað setjast fyrir vestan Snæfellsjökul.
Hann hlustar á eldri píanóverk Liszts, meðan ljósið penslar baráttu sína í rofnandi skýjafar einsog Biblíugat.
Heiðarnar koma í ljós næstum lárétt lýsing margra vasaljósa niðrúr þykknandi þaki.
Ljósgulir hnoðrar stakir í fjarska, fjólubláar slæður einsog peysa valhoppandi stúlkunnar.
Endurkast hafflatar, ljósið leki indígóbláum olíulitum saman við blágrænt þörungaslím á steinum við mörk sjávar.
?Hver segir svo að ljósið hafi ekki myrkur, héðan í frá lita ég myrkrið allt öðru ljósi.?
Ljóð úr bók sem virðist aldrei ætla að koma út