Ferðalag
Fótatak. Ungur maður ferðast um í miðbænum.
‘6 92 92 00!’ hrópar sambærileg mannskepna.
Ungi maðurinn lítur við, eylítið undrandi, og svo glaðnar yfir honum.
‘Nei, komdu sæll,’ svarar hann og upphefjast miklar samræður.
Sambærilega skepnan, er sambærileg unga manninum að flestu leyti, nema hún gengur undir nafninu Jens. Það er frekar sjaldgæft nafn, ekki margir bera það, en engu að síður er það venjulegt.
‘Það er svo undarlegt,’ hugsar sambærilega skepnan Jens, ‘með hann 6 92 92 00 – að ganga undir svona nafni. Tölustöfum. Farsímanúmerinu sínu.’
‘Já, eða ferðast undir svona nafni,’ hefði 6 92 92 00 bætt við ef hann læsi hugsanir. En það getur hann ekki, líkt og svo margir aðrir.
Það rekur enginn upp stór augu þegar Jens kynnir sig. Það flyssar enginn eða hneykslast. Allavega ekki við það að heyra nafnið. Öðru máli gegnir um unga manninn eða farsímanúmerið öllu heldur: 6 92 92 00.
Hann ferðast um miðbæinn, sveitina eða útlönd og er alltaf kallaður farsímanúmerinu sínu.
Margir hneyklast. Aðrir undrast. Sumir hlægja.
Það getur jafnframt valdið misskilningi erlendis. Þá stundum veit hann sjálfur ekkert hvað hann heitir. Samt er hann hvorki nývaknaður, fullur eða stjarnfræðilega dópaður. Bara skilur ekki tungumál innfæddra, hvernig það segir nafnið hans, 6 92 92 00.
\'Six neuf deux deux zéro zéros gentils,\' kallar Frakkinn.
\'Sei nove due due zero zeri piacevoli,\' undrast Ítalinn.
Unga manninum þykir þetta hinsvegar stórsniðugt. Hann varð svo vonsvikinn yfir því að enginn hringdi í sig, að hann breytti nafninu sínu í númerið á farsímanum sem hann hefur nálægt sér öllum stundum.
Með þessu móti vita allir sem til hans þekkja farsímanúmerið, svona ef þeim leiddist, höfðu ekkert að gera og gætu hugsað sér að spjalla.
Ungi maðurinn vonar innilega að þurfa ekki að breyta um farsímanúmer. Það myndi hafa afdrifaríkar afleiðingar fyrir hann. Nema í útlöndum.
‘6 92 92 00!’ hrópar sambærileg mannskepna.
Ungi maðurinn lítur við, eylítið undrandi, og svo glaðnar yfir honum.
‘Nei, komdu sæll,’ svarar hann og upphefjast miklar samræður.
Sambærilega skepnan, er sambærileg unga manninum að flestu leyti, nema hún gengur undir nafninu Jens. Það er frekar sjaldgæft nafn, ekki margir bera það, en engu að síður er það venjulegt.
‘Það er svo undarlegt,’ hugsar sambærilega skepnan Jens, ‘með hann 6 92 92 00 – að ganga undir svona nafni. Tölustöfum. Farsímanúmerinu sínu.’
‘Já, eða ferðast undir svona nafni,’ hefði 6 92 92 00 bætt við ef hann læsi hugsanir. En það getur hann ekki, líkt og svo margir aðrir.
Það rekur enginn upp stór augu þegar Jens kynnir sig. Það flyssar enginn eða hneykslast. Allavega ekki við það að heyra nafnið. Öðru máli gegnir um unga manninn eða farsímanúmerið öllu heldur: 6 92 92 00.
Hann ferðast um miðbæinn, sveitina eða útlönd og er alltaf kallaður farsímanúmerinu sínu.
Margir hneyklast. Aðrir undrast. Sumir hlægja.
Það getur jafnframt valdið misskilningi erlendis. Þá stundum veit hann sjálfur ekkert hvað hann heitir. Samt er hann hvorki nývaknaður, fullur eða stjarnfræðilega dópaður. Bara skilur ekki tungumál innfæddra, hvernig það segir nafnið hans, 6 92 92 00.
\'Six neuf deux deux zéro zéros gentils,\' kallar Frakkinn.
\'Sei nove due due zero zeri piacevoli,\' undrast Ítalinn.
Unga manninum þykir þetta hinsvegar stórsniðugt. Hann varð svo vonsvikinn yfir því að enginn hringdi í sig, að hann breytti nafninu sínu í númerið á farsímanum sem hann hefur nálægt sér öllum stundum.
Með þessu móti vita allir sem til hans þekkja farsímanúmerið, svona ef þeim leiddist, höfðu ekkert að gera og gætu hugsað sér að spjalla.
Ungi maðurinn vonar innilega að þurfa ekki að breyta um farsímanúmer. Það myndi hafa afdrifaríkar afleiðingar fyrir hann. Nema í útlöndum.