að hausti
Hve þungt mitt hjarta að kveldi leitar út,
seiðar ströndin huga úr blárri fjarlægð.
Þar lófa legg við löð,í von um fund,
sem segir margt ef rétta orkan liggur.
Að hvar er hver og hversu hér,
haf og land muni verða manni tryggur.
En leit frá þér að liðnu heitu sumri,
er gára volg við fætur þínar söng.
Og bláminn var og hét í þínu hjarta,
sem nær og fjær allt á einum stað.
Þú trúðir ekki spóahóp í fjöru,
sem tvísteig þar og harmaljóðin kvað.
það staðnar á fjöllum í þessum kyrra firði,
á hvolfi í töfrageislum lágrar sólar.
Ó,ég vildi að lófi minn að vængjum yrði,
á þessari döpru stund og sólarþurrðar.
Ég hópnum fylgdi til nýrrar dagsins skímu,
sem lítill fugl með hlökkun eitt til burðar.
Þú skynjar skýjafarg á fjallsins toppi eins og mara,
en ofar henni fagran bláan himinn.
Og við ystu rönd við sólargeisla flóði,
þú eltir sumar í kringum sjálfan sig.
Það er ekkert betra í svörtu myrkri,
en að eiga í huga birtu og draum um þig.
seiðar ströndin huga úr blárri fjarlægð.
Þar lófa legg við löð,í von um fund,
sem segir margt ef rétta orkan liggur.
Að hvar er hver og hversu hér,
haf og land muni verða manni tryggur.
En leit frá þér að liðnu heitu sumri,
er gára volg við fætur þínar söng.
Og bláminn var og hét í þínu hjarta,
sem nær og fjær allt á einum stað.
Þú trúðir ekki spóahóp í fjöru,
sem tvísteig þar og harmaljóðin kvað.
það staðnar á fjöllum í þessum kyrra firði,
á hvolfi í töfrageislum lágrar sólar.
Ó,ég vildi að lófi minn að vængjum yrði,
á þessari döpru stund og sólarþurrðar.
Ég hópnum fylgdi til nýrrar dagsins skímu,
sem lítill fugl með hlökkun eitt til burðar.
Þú skynjar skýjafarg á fjallsins toppi eins og mara,
en ofar henni fagran bláan himinn.
Og við ystu rönd við sólargeisla flóði,
þú eltir sumar í kringum sjálfan sig.
Það er ekkert betra í svörtu myrkri,
en að eiga í huga birtu og draum um þig.