Eikarlundurinn
Eg gekk einn morgun árla
út að skemmta mér.
Dagur gaf drengjum varla
dýra birtu af sér.
Fram hjá fögrum lundi
ferðast gerði ég þá,
furðu fagur var sá.
Miðjum morgni nærri
mundi ég aftur gá.
Var þá hálfu hærri,
ég horfði lundinn á.
Laufið og greinir grænar
greiddust út svo beint.
Víst var veðrið hreint.
Dagmálastund án stríðu
þeim stoltum lundi nær
stóð ég þá beint með blíðu
því blómstrin voru mér kær.
Laufið og greinir grænar
greiddust yfir mig út.
Ég hafði ei harmasút.
Á hádegi lauf með listum
það leist mér grænt að sjá,
með firna fögrum kvistum,
furðu vænt að ná.
Í öllum blóma sínum
allur lundurinn stóð.
Hans var hefðin góð.
Nóni nærri mundi
nálega veðrið hvasst,
dálegur stormur dundi,
dreifðist laufið fast,
næfur og börkinn bæði
burtu hafði með sér
svo ei var meir eftir.
Stofnar einir stóðu,
þar studdist eikin við.
Hvar eru þá greinir góðu
er girntist fyrða lið?
Í burtu sem mest þeir máttu,
það minnist hver eð veit,
svo enginn aftur leit.
út að skemmta mér.
Dagur gaf drengjum varla
dýra birtu af sér.
Fram hjá fögrum lundi
ferðast gerði ég þá,
furðu fagur var sá.
Miðjum morgni nærri
mundi ég aftur gá.
Var þá hálfu hærri,
ég horfði lundinn á.
Laufið og greinir grænar
greiddust út svo beint.
Víst var veðrið hreint.
Dagmálastund án stríðu
þeim stoltum lundi nær
stóð ég þá beint með blíðu
því blómstrin voru mér kær.
Laufið og greinir grænar
greiddust yfir mig út.
Ég hafði ei harmasút.
Á hádegi lauf með listum
það leist mér grænt að sjá,
með firna fögrum kvistum,
furðu vænt að ná.
Í öllum blóma sínum
allur lundurinn stóð.
Hans var hefðin góð.
Nóni nærri mundi
nálega veðrið hvasst,
dálegur stormur dundi,
dreifðist laufið fast,
næfur og börkinn bæði
burtu hafði með sér
svo ei var meir eftir.
Stofnar einir stóðu,
þar studdist eikin við.
Hvar eru þá greinir góðu
er girntist fyrða lið?
Í burtu sem mest þeir máttu,
það minnist hver eð veit,
svo enginn aftur leit.