Að eilífu eilífi
lítil stúlka - lömuð neðan höfuðróta - getur sig hvergi hreyft
blind - mállaus - en getur samt heyrt hvað þau segja
hvernig þau hæðast að henni - hlæja í skjóli heimsku
hún grætur þöglum tárum - snöktir þögul æ í myrkri
og ekkasogin kafna í líflausum líkamanum...
haldið á lífi - sem sýningargripur - tilfinningalaus og sætur
situr alein á heimili þar sem ofbeldi og harðræði ríkja
faðirinn drykkjuhrútur - móðirin bæld og barin
systkinin brosmild - en á líkömum litlum marin
fyrirbærið í horninu vekur hjá þeim hlátur...
hendur lamaðar - hún mun aldrei skrifa ljóð um sínar sorgir
fætur látnir - hún getur aldrei losað sig - og hlaupist brott
búkur dofinn - hún skynjar aldrei hlýju
varir þögular - hún getur aldrei öskrað
augu lokuð - og hún sér aldrei fegurð...
en hjartað mun engjast og hristast...
...
hún er voodoodúkkunálapúði fjandans örlaganorna
hjartað troðið af stikum - sorgarblóðið nær aldrei að þorna
hún hugsar um allt - sem hún hefði getað skrifað
hún sér eftir öllu því - sem hún hefði getað lifað
í eilífu eilífi - er sem hún svífi í skuggum dimmum
þar sem myrkrið hvílir - og hún berst í heljarrimmum...
við ímyndaða djöfla - sínar sköpuðu hugsanir
horfir aftur til svartholsins - það eina sem hún man
það eina sem hún sér
og það eina sem er hér...
...
hjartað engist og hristist...
en líkaminn situr æ kyrr...
í horninu þar sem hún hvílir...
fangi...
í búri...
sálin...
í búri...
hjartað engist og hristist...
en engin er leiðin út...
lömuð föst - en hjartað heldur brott
úr líkama hennar
og stefnir þangað
þar sem lífið er gott
í draumunum
þar sem allt annað er gott...
blind - mállaus - en getur samt heyrt hvað þau segja
hvernig þau hæðast að henni - hlæja í skjóli heimsku
hún grætur þöglum tárum - snöktir þögul æ í myrkri
og ekkasogin kafna í líflausum líkamanum...
haldið á lífi - sem sýningargripur - tilfinningalaus og sætur
situr alein á heimili þar sem ofbeldi og harðræði ríkja
faðirinn drykkjuhrútur - móðirin bæld og barin
systkinin brosmild - en á líkömum litlum marin
fyrirbærið í horninu vekur hjá þeim hlátur...
hendur lamaðar - hún mun aldrei skrifa ljóð um sínar sorgir
fætur látnir - hún getur aldrei losað sig - og hlaupist brott
búkur dofinn - hún skynjar aldrei hlýju
varir þögular - hún getur aldrei öskrað
augu lokuð - og hún sér aldrei fegurð...
en hjartað mun engjast og hristast...
...
hún er voodoodúkkunálapúði fjandans örlaganorna
hjartað troðið af stikum - sorgarblóðið nær aldrei að þorna
hún hugsar um allt - sem hún hefði getað skrifað
hún sér eftir öllu því - sem hún hefði getað lifað
í eilífu eilífi - er sem hún svífi í skuggum dimmum
þar sem myrkrið hvílir - og hún berst í heljarrimmum...
við ímyndaða djöfla - sínar sköpuðu hugsanir
horfir aftur til svartholsins - það eina sem hún man
það eina sem hún sér
og það eina sem er hér...
...
hjartað engist og hristist...
en líkaminn situr æ kyrr...
í horninu þar sem hún hvílir...
fangi...
í búri...
sálin...
í búri...
hjartað engist og hristist...
en engin er leiðin út...
lömuð föst - en hjartað heldur brott
úr líkama hennar
og stefnir þangað
þar sem lífið er gott
í draumunum
þar sem allt annað er gott...