Vinamissir
Hér sit ég ein, alein og yfirgefin.
Ég græt, græt því ég hef misst vin.
Vinur sem var mér traustur og trúr,
ég tók í hönd hans er hann var súr.
Þegar við lékum saman, saman hjá stóru eikinni.
En nú ertu farinn, horfinn í annan heim.
Þar sem friður og dýrð munu fylgja þér,
en aðeins draumar og fortíð munu fylgja mér.
Þú varst ást mín og draumar,
því á milli okkar neistuðu heitir straumar.
Við leiddumst hönd í hönd,
og tengdumst sterkum vináttubönd.
Þó upp í skýin þú kominn ert,
þá vinur minn þú ávalt sért.
Ég veit þú bíður eftir mér,
því ég vil ætíð vera hjá þér.
Ég græt, græt því ég hef misst vin.
Vinur sem var mér traustur og trúr,
ég tók í hönd hans er hann var súr.
Þegar við lékum saman, saman hjá stóru eikinni.
En nú ertu farinn, horfinn í annan heim.
Þar sem friður og dýrð munu fylgja þér,
en aðeins draumar og fortíð munu fylgja mér.
Þú varst ást mín og draumar,
því á milli okkar neistuðu heitir straumar.
Við leiddumst hönd í hönd,
og tengdumst sterkum vináttubönd.
Þó upp í skýin þú kominn ert,
þá vinur minn þú ávalt sért.
Ég veit þú bíður eftir mér,
því ég vil ætíð vera hjá þér.
Ég hef nú ekki mikið að segja um þetta ljóð nema það að mig langaði bara að prófa að semja ljóð í frekar sárum eða sorglegum stíl.....ekki það að mér leið svona heldur bara að breyta aðeins til því venjulega hef ég samið ljóð í þeim stíl eins og mér líður hverju sinni en þarna vildi ég bara prófa eitthvað nýtt. vonandi er þetta ekki alveg út í hött....heheh. kv. Rakel