De Profundis
Til Vizma Belsevica f. 1931 d. 2005
Ég fór líka að rótum lilja
og lagði við eyru
vildi heyra
vilja þeirra
og kærur.
Í fyrstu ekkert, ekki orð
ekki stuna, aðeins jörð
og höfug angan moldar
Lagðist allur á svörð
þrýsti höfði til foldar
og beið.
Var það sviti móður jarðar
eða sviti mín sjálfs?
inn í æðar mér rann
sætbeiskur safi trjánna
uns fyllti æðar til hálfs
við mitt blóð:
Höfuðið höfugt af fræflum
og frævum – og hugsun mín öll
jarðnesk og fresk:
trénaðar raddirnar
ruddust um hörund
inn og innar:
“þú hefur séð” sögðu þær
“regnboga ljóssins og vatnsins
á himinsins víða hveli”
hvíslkenndur raddblærinn
rótstæður – glær:
“þú hefur séð”, umluðu þær
sem sofandi væru
“með hálfrökum augum
litrófsins loftkennda anda
aðeins sem skugga
af gulnaðri mynd!
Sofnir þú lifandi í svörðinn
leysist þú upp meðal lilja
molnirðu og verðir að mold
hafnir þú anda – og holdi
af fúsum og frjálsum vilja
þá fyrst mun auga þitt opnast
þá fyrst mun hugur þinn sjá
að lífið í lofthjúpi jarðar
er lausung og hismið eitt:
aðeins gufa og reykur.
Regnbogi ykkar er tálsýn
sem társtokkin himinninn býr
í skini sólar-
En hérna í neðra hjá okkur
er fyllingin:
Rætur og mold