Sonur
það er svo margt sem liggur óklárað á milli okkar sonur
allar þær skýjahallir sem við ætluðum að reisa
timbrið liggur fúið á jörðunni og grotnar niður...
það er svo ansi margt sem ég hugsa um þegar ég sofna
allar þær stundir sem við áttum saman í gleði og friði
gleðin liggur nú yfirgefin í herbergi þínu og grætur...
rúmið liggur tómt og autt
grasið sölnar gult og rautt
í lífi okkar skríður inn hið kalda haust
ég held þá leið er þú sonur minn kaust...
skólabækur í skúffu liggja og safna ryki um ókomin ár
lampinn varpar enn daufri skímu á borðið þitt
á alla þá hluti sem þú skildir eftir...
hlíðin sem við gengum saman virðist ei vera svo græn
blátt vatnið sem við stóðum við litast núna grátt
því skýin þar sem þú hvílir
varpa skugga sínum um allt...
húsið hljóðnar og allt er farið
sárið grær smátt blátt og marið
en þú kemur aldrei aftur niður
og aldrei aftur sé ég þig hlæja
því himnarnir eru svo langt í burtu...
við stöndum yfirgefin á grasinu yfir gröfinni þinni
regnið rennur niður brotinn hjartalaga legsteininn
líkt og blóðið sem rann um æðar þínar...
hlýtt
sýkt
sorgmætt
og líflaust
faðir til sonar
vissa til vonar
vagga til lífs
sorg til hnífs
blóðið rennur enn
hættir það senn???
þú aldrei hverfur mér úr minni
sonur kær einn veikur á sinni
ég bið til guðs að taka við þér
og hugga alla sem elska þig hér...
sonur góður dáinn fyrir aldur fram
tók sitt líf og skildi við okkur
einn sit ég eftir og skil ei neitt
og fæ ei lengur neinu breytt...
engin orð
hann mig ei kvaddi
engin ást
frá þeim er mig gladdi
enginn hlátur lengur
aðeins tvítugur drengur...
allar þær skýjahallir sem við ætluðum að reisa
timbrið liggur fúið á jörðunni og grotnar niður...
það er svo ansi margt sem ég hugsa um þegar ég sofna
allar þær stundir sem við áttum saman í gleði og friði
gleðin liggur nú yfirgefin í herbergi þínu og grætur...
rúmið liggur tómt og autt
grasið sölnar gult og rautt
í lífi okkar skríður inn hið kalda haust
ég held þá leið er þú sonur minn kaust...
skólabækur í skúffu liggja og safna ryki um ókomin ár
lampinn varpar enn daufri skímu á borðið þitt
á alla þá hluti sem þú skildir eftir...
hlíðin sem við gengum saman virðist ei vera svo græn
blátt vatnið sem við stóðum við litast núna grátt
því skýin þar sem þú hvílir
varpa skugga sínum um allt...
húsið hljóðnar og allt er farið
sárið grær smátt blátt og marið
en þú kemur aldrei aftur niður
og aldrei aftur sé ég þig hlæja
því himnarnir eru svo langt í burtu...
við stöndum yfirgefin á grasinu yfir gröfinni þinni
regnið rennur niður brotinn hjartalaga legsteininn
líkt og blóðið sem rann um æðar þínar...
hlýtt
sýkt
sorgmætt
og líflaust
faðir til sonar
vissa til vonar
vagga til lífs
sorg til hnífs
blóðið rennur enn
hættir það senn???
þú aldrei hverfur mér úr minni
sonur kær einn veikur á sinni
ég bið til guðs að taka við þér
og hugga alla sem elska þig hér...
sonur góður dáinn fyrir aldur fram
tók sitt líf og skildi við okkur
einn sit ég eftir og skil ei neitt
og fæ ei lengur neinu breytt...
engin orð
hann mig ei kvaddi
engin ást
frá þeim er mig gladdi
enginn hlátur lengur
aðeins tvítugur drengur...