Lof efstu svalanna.
Einmanaleikinn sest sem sólin
í kjöltu hversdagsleikans,
við sorgarstillu lágróma rekur líf
svo kunnuglega í bólakaf.
Á hægfara vegi á skjálftasvæði
má sjá rauð fljót verða´ að sjó,
og litla utangarðsfingur
svo smávaxna, kafa í svartasta kal.
Með lítinn Bónarmann að verki
og Tindáta guðs að leik;
við blekkjara afskræmdum
kinka þau látlaust kolli,
standandi á spegilsléttum blóðpolli
í sannfærandi manndómsvígsluleik.
Og sjá er þau hníga og stara
á staðalímynd andardrátts,
brosandi í sig Beiðandann
sem öllu fær úr botni hvolft.
í kjöltu hversdagsleikans,
við sorgarstillu lágróma rekur líf
svo kunnuglega í bólakaf.
Á hægfara vegi á skjálftasvæði
má sjá rauð fljót verða´ að sjó,
og litla utangarðsfingur
svo smávaxna, kafa í svartasta kal.
Með lítinn Bónarmann að verki
og Tindáta guðs að leik;
við blekkjara afskræmdum
kinka þau látlaust kolli,
standandi á spegilsléttum blóðpolli
í sannfærandi manndómsvígsluleik.
Og sjá er þau hníga og stara
á staðalímynd andardrátts,
brosandi í sig Beiðandann
sem öllu fær úr botni hvolft.