Hrokagikkur
...deyfðin lukti augum mínum votum – mínum huga
hvert einasta hljóð í kring – öskur sárt í rökkri
snertingar lausar til fótfestu – náðu ekki að duga
ég dvaldi lengi kyrr – í depurð minni dökkri...
...reis hraustur upp og nýr – með hjálp ókunnugra afla
styrktist – andríkur og hlýr – með vonir í hjarta
höggin dundu lengi á mínum tilfinningastafla
en drunginn gafst brátt upp og hætti fljótt að narta...
...ég var eitt sinn hrokafullur gikkur
og leit á mig sem guðlega veru
en tilverunnar lærdómsríki grikkur
kveikti á minni skilningsperu...
...verur sem að áður voru í augum mínum aumar
skipa núna bólstruð sæti á pallborðinu mínu
augu mín veiku blinduð – þar runnu hrokataumar
vanþekking mín var orsökin – fyrir minni pínu...
...engu skiptir útlit
og engu skiptir geð
ég sýni mitt rétta andlit
það fagra sem ég hef...
...opna augun á ný....
...
á bjartsýni og vonum ég læt mig fljóta niður
og lifi núna uppleystur – í lífsins ólgusjó
hroki manna engu skiptir – í hjarta mínu friður
því allt það slæma í sálu mér – fór á brott og dó...
allir mega hlæja sem þá lystir hátt að mér
því hugur minn er lokaður gegn því
ég horfi yfir heiminn – sem öll við höfum hér
og fagna honum vonríkur á ný...
...ég læt mig fljóta
...og glaður skyggnist
...yfir heiminn ljóta
...og deyfðin lygnist...
hvert einasta hljóð í kring – öskur sárt í rökkri
snertingar lausar til fótfestu – náðu ekki að duga
ég dvaldi lengi kyrr – í depurð minni dökkri...
...reis hraustur upp og nýr – með hjálp ókunnugra afla
styrktist – andríkur og hlýr – með vonir í hjarta
höggin dundu lengi á mínum tilfinningastafla
en drunginn gafst brátt upp og hætti fljótt að narta...
...ég var eitt sinn hrokafullur gikkur
og leit á mig sem guðlega veru
en tilverunnar lærdómsríki grikkur
kveikti á minni skilningsperu...
...verur sem að áður voru í augum mínum aumar
skipa núna bólstruð sæti á pallborðinu mínu
augu mín veiku blinduð – þar runnu hrokataumar
vanþekking mín var orsökin – fyrir minni pínu...
...engu skiptir útlit
og engu skiptir geð
ég sýni mitt rétta andlit
það fagra sem ég hef...
...opna augun á ný....
...
á bjartsýni og vonum ég læt mig fljóta niður
og lifi núna uppleystur – í lífsins ólgusjó
hroki manna engu skiptir – í hjarta mínu friður
því allt það slæma í sálu mér – fór á brott og dó...
allir mega hlæja sem þá lystir hátt að mér
því hugur minn er lokaður gegn því
ég horfi yfir heiminn – sem öll við höfum hér
og fagna honum vonríkur á ný...
...ég læt mig fljóta
...og glaður skyggnist
...yfir heiminn ljóta
...og deyfðin lygnist...
Þetta ljóð var samið eftir að ég áttaði mig á því að persónur þær sem jafnan er litið niður á, eru ekkert verri heldur en við hin. Þetta er eins konar persónuleg bylting, ég var hrokagikkur (efstur í skóla og frekar gáfaður) en eftir að ég lenti í vandræðum með sjálfan mig opnuðust augu mín aftur og núna lít ég jafnt á allar persónur.