Skermurinn
Ekki get ég varist því að í hvert sinn sem ég geri mér ferð í Kolaportið til þess að kaupa mér harðfisk og lyktin leggur á móti mér svo yndislega stæk að mér detti ekki gamall elskhugi minn í hug.
Reyndar var hann sá síðasti í röðinni af langtíma bólfélögum mínum og þó nokkur ár liðin frá því við slitum okkar samvistum.
En harðfisksins vegna er ekki svo auðvelt að afmá minninguna um eldheita ástarfundi í vistarverum þessa fyrrverandi unnusta míns. En hann bjó um þessar mundir í einu herbergi með aðgangi að baði í kjallaranum hjá ömmu sinni í hrörlegu húsi í miðborg Reykjavíkur
Það var smá aldursmunur á okkur honum í vil en ekki fann ég fyrir því, nema þá kannski í bólinu, en þar eyddum við megninu af tíma okkar á þessum ógleymanlega stað.
Híbýli hans voru sannkallað ástarhreiður þar sem lostinn réði ríkjum ofar öllu og ekki pælt í neinum óþarfa eins og að ganga þokkalega um. Enda óhægt um vik sökum þrengsla, þar sem ástmögur minn neyddist til að nýta herbergi sitt jafnframt sem geymslu og forðabúr.
Einna helst var það skortur á birtu sem hrjáði okkur því skerminn vantaði á eina ljósgjafann í þessu litla rými og þar sem glóandi perann skar í augun, kusum við að hafa ætíð slökkt.
Það krafðist því oft hinnar ýtrustu lipurðar að skakskjóta sér upp í rúm sér til yndisauka því allt um kring, var staflað hinum ýmsu nauðsynjavörum sem menn þurfa helst á að halda sér til lífsviðurværis.
Má þar til dæmis nefna fiskibollur sem við átum kaldar beint upp úr dósinni, kartöflustrimla einnig í dósum og ýmislegt annað matarkyns sem ekki þurfti eldunnar við.
Það var aðeins í hádeginu á sunnudögum sem svo mikið var við haft að prímusinn var dreginn fram undan rúminu og soðin ilmandi kjötsúpa sem okkur þótti jafnan hin mesti hátíðamatur.
Staflar af hreinlætisvörum stóðu svo hér og þar um herbergið og entust þær birgðir öll þau ár sem við héngum saman, að undanskildum skeinipappírnum sem endurnýjaður var reglulega eins og lög gera ráð fyrir.
Silfurskotturnar á baðgólfinu setti ég þó dálítið fyrir mig þess að byrja með.
Samt lærðist mér fljótlega að óþarfi væri að óttast þau kvikindi þar sem þær hurfu undantekningarlaust eins og unglingar sem eiga að fara út með ruslið um leið og ljósið var kveikt.
En hvar kemur þá harðfiskurinn inn í myndina? Jú, unnusti minn elskaði harðfisk næstum því jafn heitt og sjálfa mig og þess vegna þótti mér hann einnig einstaklega góður. Best fannst okkur að spæna hann í okkur í bælinu þegar við lágum þar örmagna eftir unað og erfiði ástarleikjanna og nenntum ómögulega á lappir.
Roðinu hentum við svo undir rúm þar sem það harðnaði og gegnum þurrkaðist í hitanum frá rúmstæðinu uns með tíð og tíma lagði frá því hina indælustu angan um allt herbergið
Langt er síðan sá ég hann..... En heyrt hef ég að þessi fyrrverandi ástarpungur minn sem var sannkallaður listamaður á fleiri sviðum en bólfiminn einni saman, búi ekki lengur í kjallaraholunni, - - hann hafi grætt offjár á einkaleyfi á forláta lampaskermi úr fiskroði.
Reyndar var hann sá síðasti í röðinni af langtíma bólfélögum mínum og þó nokkur ár liðin frá því við slitum okkar samvistum.
En harðfisksins vegna er ekki svo auðvelt að afmá minninguna um eldheita ástarfundi í vistarverum þessa fyrrverandi unnusta míns. En hann bjó um þessar mundir í einu herbergi með aðgangi að baði í kjallaranum hjá ömmu sinni í hrörlegu húsi í miðborg Reykjavíkur
Það var smá aldursmunur á okkur honum í vil en ekki fann ég fyrir því, nema þá kannski í bólinu, en þar eyddum við megninu af tíma okkar á þessum ógleymanlega stað.
Híbýli hans voru sannkallað ástarhreiður þar sem lostinn réði ríkjum ofar öllu og ekki pælt í neinum óþarfa eins og að ganga þokkalega um. Enda óhægt um vik sökum þrengsla, þar sem ástmögur minn neyddist til að nýta herbergi sitt jafnframt sem geymslu og forðabúr.
Einna helst var það skortur á birtu sem hrjáði okkur því skerminn vantaði á eina ljósgjafann í þessu litla rými og þar sem glóandi perann skar í augun, kusum við að hafa ætíð slökkt.
Það krafðist því oft hinnar ýtrustu lipurðar að skakskjóta sér upp í rúm sér til yndisauka því allt um kring, var staflað hinum ýmsu nauðsynjavörum sem menn þurfa helst á að halda sér til lífsviðurværis.
Má þar til dæmis nefna fiskibollur sem við átum kaldar beint upp úr dósinni, kartöflustrimla einnig í dósum og ýmislegt annað matarkyns sem ekki þurfti eldunnar við.
Það var aðeins í hádeginu á sunnudögum sem svo mikið var við haft að prímusinn var dreginn fram undan rúminu og soðin ilmandi kjötsúpa sem okkur þótti jafnan hin mesti hátíðamatur.
Staflar af hreinlætisvörum stóðu svo hér og þar um herbergið og entust þær birgðir öll þau ár sem við héngum saman, að undanskildum skeinipappírnum sem endurnýjaður var reglulega eins og lög gera ráð fyrir.
Silfurskotturnar á baðgólfinu setti ég þó dálítið fyrir mig þess að byrja með.
Samt lærðist mér fljótlega að óþarfi væri að óttast þau kvikindi þar sem þær hurfu undantekningarlaust eins og unglingar sem eiga að fara út með ruslið um leið og ljósið var kveikt.
En hvar kemur þá harðfiskurinn inn í myndina? Jú, unnusti minn elskaði harðfisk næstum því jafn heitt og sjálfa mig og þess vegna þótti mér hann einnig einstaklega góður. Best fannst okkur að spæna hann í okkur í bælinu þegar við lágum þar örmagna eftir unað og erfiði ástarleikjanna og nenntum ómögulega á lappir.
Roðinu hentum við svo undir rúm þar sem það harðnaði og gegnum þurrkaðist í hitanum frá rúmstæðinu uns með tíð og tíma lagði frá því hina indælustu angan um allt herbergið
Langt er síðan sá ég hann..... En heyrt hef ég að þessi fyrrverandi ástarpungur minn sem var sannkallaður listamaður á fleiri sviðum en bólfiminn einni saman, búi ekki lengur í kjallaraholunni, - - hann hafi grætt offjár á einkaleyfi á forláta lampaskermi úr fiskroði.