Nornin
Óla hrökk upp með andfælum, hafði sofnað út frá sjónvarpinu að venju. Hún var sársvöng enda í enn einum megrunarkúrnum. Magi hennar æpti á eitthvað sætt, helst súkkulaði. Skítt með þessa vonlausu megrun, hugsaði hún ergileg.
Hún nennti ekki út í sjoppu og datt því í hug að vekja Jónsa. Hann var ekki óvanur að sendast fyrir hana þegar sætindafíknin náði tökum á henni. En svo áttaði hún sig á því að komið var fram undir morgun og löngu búið að loka sjoppunni.
Bara að hún þyrði að panta leigubíl og biðja bílstjórann að fara niður á BSÍ til þess að kaupa eitthvað. En stúlkan á stöðinni hafði verið svo dónaleg við hana síðast þegar hún reyndi þetta. Hún hafði spurt hæðnislega hvort bílstjórinn ætti virkilega bara að kaupa eitt súkkulaðistykki.
Óla hafði fokreiðst. Hvern fjandann var þessi glyðra að skipta sér af því hvað bílstjórarnir keyptu fyrir viðskiptavinina?
Henni kom það andskotann ekkert við. Hún hafði hellt sér yfir þessa óforskömmuðu stúlkukind og skellt svo símanum á.
Hún ranglaði fram í eldhús og leitaði í öllum skúffum og skápum en þar var ekkert að finna. Hún var orðin öskuill út í Jónsa.
Hún hafði vonast til að hann hefði keypt súkkulaði. Hann gerði það stundum. Sérstaklega þegar hún var í megrun, þó hann fengi oftast óbótaskammir þegar hún var búin að gleypa í sig góðgætið.
Þú vilt bara að ég sé feit sagði hún þá oftast og brast síðan í grát.
Jónsi vissi ekki lengur hvað sneri upp eða niður þegar kona hans átti í hlut og reyndi því að hegða sér eins og í spilamennsku og segja alltaf pass.
Óla heyrði eittvað þrusk fyrir aftan sig og sperrti eyrun. Þetta var auðvitað Jónsi að koma fram til þess að fá sér eitthvað að éta. það voru fastir liðir eins og venjulega.
Nei, ertu vakandi elskan? tafsaði Jónsi þvoglumæltur þegar andlit hans birtist fyrir hornið á ísskápnum. Ólu fannst þetta svo heimskulega spurt að henni fannst ekki taka því að svara.
Ég er svo svangur, sagði Jónsi. Það eru nú fleiri, hreytti Óla út úr sér.
Jónsi hélt áfram. Það er svo undarlegt hvað ég verð alltaf matlystugur af þessum svefnpillum.
Ég vakna alltaf fyrir allar aldir, svo glorhungraður að ég bara verð að fá mér eitthvað að borða. Óla horfði á bónda sinn. Hann var ekki beint fyrir augað núna. Aðeins á nærbuxunum einum fata sem pokuðu einhvern veginn utan um hann fyrir neðan miðja ístruna og rýran rassinn.
Bakið bogið eftir tugi ára erfiðisvinnu og æðahnútar á fótleggjunum. Til þess að kóróna dýrðina var hann svo vita tannlaus sem gerði það að verkum að nefið virtist enn stærra en venjulega.
Jónsi opnaði ísskápinn og beygði sig niður til þess að ná í mjólkurfernu. Ólu langaði allt í einu til þess að sparka í rassgatið á honum
Eitt þrumuskot og hlaupa svo eins og andskotinn í burtu. En hún sat á sér og hálfskammaðist sín. Var hún virkilega svona vond manneskja? Hugsaði hún skelfd.
Ég er líka að drepast úr hungri, sagði hún lágum rómi. Ha!, svaraði Jónsi með hausinn á kafi inni í ísskápnum. Mig langar svo í súkkulaði, æpti Óla.
Hvað er þetta manneskja? Það er óþarfi að öskra svona! Þú vekur alla í húsinu með þessum látum, sagði Jónsi snöggur upp á lagið um leið og hann hellti mjólk í glas handa sér.
Af hverju keyptirðu ekkert gott handa mér?, vældi Óla ásakandi um leið og Jónsi teygði sig eftir matarkexinu. Hu!, mér datt það ekki í hug, ansaði Jónsi. Þú spikfitnar af því, bætti hann við. Þú átt bara að fá þér mjólk og kex eins og ég, sagði hann rogginn um leið og hann snerist á hæli til þess að fara með bitann sinn upp í rúm.
Ólu langaði mest til að myrða bónda sinn með köldu blóði. Að hann skyldi segja þetta. Hann sem sjálfur var alltof feitur. Honum væri það mátulegt að renna á rassgatið með helvítis mjólkina hugsaði hún í heift sinni.
Í sama bili glopraði Jónsi glasinu út úr höndum sér svo það skall í gólfið svo það mölbrotnaði og innihaldið myndaði stóran poll fyrir framan ísskápinn.
Jónsa varð svo mikið um að honum skrikaði fótur í bleytunni. Hann æpti upp yfir sig um leið og hann missti jafnvægið og lenti á óæðri endanum í miðjum mjólkurpollinum.
Óla starði á Jónsa í forundran þar sem hann sat á gólfinu rennblautur eins og hundur af sundi dreginn, með kexið á floti við hliðina á sér. Svo fór hún að hlægja.
Hún hló tryllingslega og benti á eiginmann sinn. Þetta var gott á þig stundi hún upp á milli hláturrokanna.
Hún hélt áfram að hlægja einkennilega holum hlátri og andlit hennar afskræmdist illskulega svo rétt grillti í gular glyrnur.
Hún nennti ekki út í sjoppu og datt því í hug að vekja Jónsa. Hann var ekki óvanur að sendast fyrir hana þegar sætindafíknin náði tökum á henni. En svo áttaði hún sig á því að komið var fram undir morgun og löngu búið að loka sjoppunni.
Bara að hún þyrði að panta leigubíl og biðja bílstjórann að fara niður á BSÍ til þess að kaupa eitthvað. En stúlkan á stöðinni hafði verið svo dónaleg við hana síðast þegar hún reyndi þetta. Hún hafði spurt hæðnislega hvort bílstjórinn ætti virkilega bara að kaupa eitt súkkulaðistykki.
Óla hafði fokreiðst. Hvern fjandann var þessi glyðra að skipta sér af því hvað bílstjórarnir keyptu fyrir viðskiptavinina?
Henni kom það andskotann ekkert við. Hún hafði hellt sér yfir þessa óforskömmuðu stúlkukind og skellt svo símanum á.
Hún ranglaði fram í eldhús og leitaði í öllum skúffum og skápum en þar var ekkert að finna. Hún var orðin öskuill út í Jónsa.
Hún hafði vonast til að hann hefði keypt súkkulaði. Hann gerði það stundum. Sérstaklega þegar hún var í megrun, þó hann fengi oftast óbótaskammir þegar hún var búin að gleypa í sig góðgætið.
Þú vilt bara að ég sé feit sagði hún þá oftast og brast síðan í grát.
Jónsi vissi ekki lengur hvað sneri upp eða niður þegar kona hans átti í hlut og reyndi því að hegða sér eins og í spilamennsku og segja alltaf pass.
Óla heyrði eittvað þrusk fyrir aftan sig og sperrti eyrun. Þetta var auðvitað Jónsi að koma fram til þess að fá sér eitthvað að éta. það voru fastir liðir eins og venjulega.
Nei, ertu vakandi elskan? tafsaði Jónsi þvoglumæltur þegar andlit hans birtist fyrir hornið á ísskápnum. Ólu fannst þetta svo heimskulega spurt að henni fannst ekki taka því að svara.
Ég er svo svangur, sagði Jónsi. Það eru nú fleiri, hreytti Óla út úr sér.
Jónsi hélt áfram. Það er svo undarlegt hvað ég verð alltaf matlystugur af þessum svefnpillum.
Ég vakna alltaf fyrir allar aldir, svo glorhungraður að ég bara verð að fá mér eitthvað að borða. Óla horfði á bónda sinn. Hann var ekki beint fyrir augað núna. Aðeins á nærbuxunum einum fata sem pokuðu einhvern veginn utan um hann fyrir neðan miðja ístruna og rýran rassinn.
Bakið bogið eftir tugi ára erfiðisvinnu og æðahnútar á fótleggjunum. Til þess að kóróna dýrðina var hann svo vita tannlaus sem gerði það að verkum að nefið virtist enn stærra en venjulega.
Jónsi opnaði ísskápinn og beygði sig niður til þess að ná í mjólkurfernu. Ólu langaði allt í einu til þess að sparka í rassgatið á honum
Eitt þrumuskot og hlaupa svo eins og andskotinn í burtu. En hún sat á sér og hálfskammaðist sín. Var hún virkilega svona vond manneskja? Hugsaði hún skelfd.
Ég er líka að drepast úr hungri, sagði hún lágum rómi. Ha!, svaraði Jónsi með hausinn á kafi inni í ísskápnum. Mig langar svo í súkkulaði, æpti Óla.
Hvað er þetta manneskja? Það er óþarfi að öskra svona! Þú vekur alla í húsinu með þessum látum, sagði Jónsi snöggur upp á lagið um leið og hann hellti mjólk í glas handa sér.
Af hverju keyptirðu ekkert gott handa mér?, vældi Óla ásakandi um leið og Jónsi teygði sig eftir matarkexinu. Hu!, mér datt það ekki í hug, ansaði Jónsi. Þú spikfitnar af því, bætti hann við. Þú átt bara að fá þér mjólk og kex eins og ég, sagði hann rogginn um leið og hann snerist á hæli til þess að fara með bitann sinn upp í rúm.
Ólu langaði mest til að myrða bónda sinn með köldu blóði. Að hann skyldi segja þetta. Hann sem sjálfur var alltof feitur. Honum væri það mátulegt að renna á rassgatið með helvítis mjólkina hugsaði hún í heift sinni.
Í sama bili glopraði Jónsi glasinu út úr höndum sér svo það skall í gólfið svo það mölbrotnaði og innihaldið myndaði stóran poll fyrir framan ísskápinn.
Jónsa varð svo mikið um að honum skrikaði fótur í bleytunni. Hann æpti upp yfir sig um leið og hann missti jafnvægið og lenti á óæðri endanum í miðjum mjólkurpollinum.
Óla starði á Jónsa í forundran þar sem hann sat á gólfinu rennblautur eins og hundur af sundi dreginn, með kexið á floti við hliðina á sér. Svo fór hún að hlægja.
Hún hló tryllingslega og benti á eiginmann sinn. Þetta var gott á þig stundi hún upp á milli hláturrokanna.
Hún hélt áfram að hlægja einkennilega holum hlátri og andlit hennar afskræmdist illskulega svo rétt grillti í gular glyrnur.