Það var áhöfnin sem minnti mig fyrst á viðbrögð mannsins í svörtu fötunum. Hann hafði sagt mér fyrir löngu frá lítilli dúfu sem hann geymdi í jakkavasanum. Þegar ég hleypti henni út án hans vitundar kom hann til mín daginn eftir og spurði hvort ég hefði lokað dyrunum að æsku hans.

Það var svo löngu seinna, á ættarmóti eða fermingarveislu, að ég mætti honum og allt virtist sem áður.





Samhengislaus áhöfn tók vegabréf mitt til óvissunnar. Ég hafði ráðið af legu fyrirbæranna, að það væri mitt að halda út í hina skírðu nótt. Skírð nöfnum og óvitum og frávita örlögum óvissunar hlédrangi. Árbúinn stefnudrengur og árviss atburður sem afdregur sitt slýjuga skott. Skrifborðið er sokkið. Það heyrist ekki lengur í litlu eindunum sem skoppuðu á yfirborði þess. Það var þá ljósið, sem hvein. Hvein í ljósum. Bakdyramegin stóð hún og horfði á mig, andlit hennar mettað af augnablikinu, ástundun augnanna ólgandi. Sefandi stjarnhörpur höfðu sungið sitt lag af síðum trega. Tilfinningar höfðu vafið sér leið út um vindaugu.

Þetta er spilað hægt. Það er svo allir heyri. Rödd mín er orðin rám af söng. Syngdu með mér þangað til raddir okkar verða rámar og renna saman við regnklædd strætin. Þar sem við mættumst. Árekstrar. Það var gott að rekast á þig.

Manstu eftir svörtum augum? Og nærbuxurnar voru svartar líka. Lagið sem var spilað eftir veturinn. Þú getur ekki snert þetta. Ég svíf yfir dögum og fljótum. Ég er lukt alltafvindsins.

Myrkvaðu mér slóð inn í hjarta þitt, því ljósið ratar ekki. Við sátum í herbergi. Við áttum líf svo fagurt, að næturgalinn tjúllaðist. Tjúllaður tíminn. Tíminn er orðinn tjúllaður. Þegar ég sit hér við opnast mér slóð inn í svo afturbundið stræti að munnarnir hlæja og hrækja á eftir éljunum. Mér var tekið opnum örmum stórsungnum ástarklækjum.

Hvað er þetta nema vefur. Hvernig kemst ég inn í vefinn. Í vefinn skal allt vandræðast. Hvert stefnir eiginlega. Hvað geymir hið ókomna í örmum sínum, dulbúið deginum í dag? Hvar munu vitar slokkna, hvar mun dauðinn búa sér skjól?

Í straumi andartakanna stóð minn vegur. Mín slóð sökk í drætti drauganna. Í mannshuganum er alheimurinn. Í dauða nætur. Sundlaugarnar iða af hákörlum og háhyrningum. Þetta eru hættulegir staðir, ekki fyrir hvern sem er að stinga stóru tánni ofan í til að gá að hitastigi.

Ofurmenn hafa dregið sínu fínu hörpur upp úr sjónum. Diska hlóðu þeir á glerveggi, gleymdir í storknuðum tíðastraumi ilja. Ég átti einu sinni unnustu. Hún varð að engu í iðu dagsborgarinnar. Ekkert er að eilífu.

Við stóðum í sporum stjarnanna.
Þar flökti tunglið framhjá á fornum himni

Við áttum slög í hreyfanlegri drukknun. Í hinu bókmenntalega jafnvægi austanvindsins hefur sjálfið brotist fram. Í ógnartaki dögunarinnar hefur rifið upptrekkst af angist.

Veröldin líður ei þér, heldur þú hennar fari,
það hefði aldrei verið til ókomins luktar tóms.

Það er þegar hugsunin er skýr og ógruggblandin
sem sést hið tæra, hið tóma, hið trega.

Luktarfórn hafði minn vindur blásið í brjóst þér þinn svip
ég hefði ekkert legið af strengjum þínum ölvaðist ég
af tónlist hennar hafði mín hegðun vængjast í horn.


Segðu mér ekki frá því hvernig ritverkin hafa upplært þig og gert þig að manni, það var ekki mónu ætlun, að stjarnfúsa þig við fjalarstreng.

Ég mun eignast stjarnhörpu, slýþakta strengi og stól.
Til að sitja á hef ég haldið inn í dýlausan draum.

Draumlausir dagar eða luktir af strengjum strjálla stefnumóta.

Þið þi ðþð hvernig komust þið til hlöðunnar sem enginn skaut.
Enginn átti ykkar teninga, ykkar ógeðslegu teninga.

Skrifið, og þið munið sjá hvar ég læsti mínum dreka, mínum reka, mínir flekkir og fljót ljót ljót fljót og fljóð blóð.

Blöð skrifa ég á og svíf út í mitt eigið höfuð.

Út í mitt eigið höfuð steypi ég mér endilöngum
og drukkna þar í hafi hugsana eða á eyðilandi.

Mínir þangbornu strengir!


hvernig skal ég eyða þér
eyða
eyða
eyða

hvernig skal ég búa þinn dag til míns borðs?

Hvaða veigar hefurðu í hljóm þínum?
Hvaða straum?

Andvarp í herbergi.

Í herbergjum mínum.