Nóvember, í dalnum heima
Sjá fönnina og finna kyrrðina
og ilman loftsins
fangar mína athygli og
eykur við minn innri frið.
Mér finnst, að einhver vaki yfir
og vakti mína hreyfingar og allt mitt líf.
Færir mér orðin og viskuna til að
koma mínum hugsunum á blað.
Sólin slær sínum bjarma á fölina í dalnum
og boðar eilífan frið.
Tár, mín yfir fegurðinni koma ekki,
en nóturnar, þær segja söguna.
Sjá trén, hreyfa sig í takt við
vindinn ljúfa, sem að bærist um.
Og fönnin bjarta undirstrikar fegurð
og þann frið, sem fyllir mína sál.
Í minningunni, æskuminning laðar,
fegurð vetrar, dalinn fyllir nú.
Vekur upp, þá tilfinningu slíka,
mér finnst ég anda að mér lífinu.
Uns því lýkur á jafn friðsælan hátt,
og ég hafði vonað....
- en sólin slær sínum sínum bjarma á fölina
og boðar áfram birtu eilífð um.
og ilman loftsins
fangar mína athygli og
eykur við minn innri frið.
Mér finnst, að einhver vaki yfir
og vakti mína hreyfingar og allt mitt líf.
Færir mér orðin og viskuna til að
koma mínum hugsunum á blað.
Sólin slær sínum bjarma á fölina í dalnum
og boðar eilífan frið.
Tár, mín yfir fegurðinni koma ekki,
en nóturnar, þær segja söguna.
Sjá trén, hreyfa sig í takt við
vindinn ljúfa, sem að bærist um.
Og fönnin bjarta undirstrikar fegurð
og þann frið, sem fyllir mína sál.
Í minningunni, æskuminning laðar,
fegurð vetrar, dalinn fyllir nú.
Vekur upp, þá tilfinningu slíka,
mér finnst ég anda að mér lífinu.
Uns því lýkur á jafn friðsælan hátt,
og ég hafði vonað....
- en sólin slær sínum sínum bjarma á fölina
og boðar áfram birtu eilífð um.