Loksins
Tíminn stöðvast bræðin brennur
verndarhjúpur við mér tekur
klukkan tifar reiðin rennur
líf í rúst en hver er sekur
Í sálinni sárið grefur og grefur
hjartað í uppgjöf og neitar að slá
líkaminn lúin og heilin sefur
blóðið drýpur úr von minni og þrá
Ég græt þó ekki tíma liðna
því í raun og veru var reynslan mér góð
ísvafið hjartað mun á endanum þiðna
og beina mér aftur á rétta slóð
Nú þangað er komin og heilin að vakna
græðandi sál mína hjarta og bein
nú örlög mín stækka breikka og rakna
fyrir drottins náð kom lækning ei sein