Andlitslausar rósir
droparnir á malbikinu leka hraðar í átt að ykkur
í átt að ræsunum illa lyktandi í stórborg auðæfanna
neðar í þjóðfélagsins stiga þar sem kuldinn ríkir
og þar sem þið eigið heima...
starið upp á móti flúorljósinu á veggjum baranna
yljið ykkur upp við loftræstigöt skemmtistaðanna
litlar flíkurnar á þunnum líkömum ykkar feykjast
undan útblæstri mengandi bifreiðanna...
þið bíðið eftir rétta tækifærinu og rétta bílnum
sem mun rífa ykkur upp frá hrollkaldri götunni
mennirnir ljótfölir og sorgmæddir finna í ykkur hlýju
sem þeir finna hvergi annars staðar...
með andlitin litrík líkt og nýútsprungnar rósir
starið þið með fagurbláum augum og tælið þá til ykkar
líkamar grannir líkt og þyrnum prýddir stilkar
slitna létt frá jörðu þar sem þeir áður uxu...
allar eruð þið án föður og móður
allar eigið þið harðan lífróður
skrapið þið saman örlitlu fé
fallið niður á ykkar mjóu hné
veitið ókunnugum sælu og gleði
liggið svo á götunnar beði
fyllið æðar af eitri slæmu
til að sljóvga sálina næmu...
slitnar upp og hent á hauga
glímið þið við gamla drauga
einar
fyrirlitnar
en þið standið enn beinar...
þið haldið í reisn þá er konunni er tamið
og bakið er upprétt þó andlitið sé lamið
vondir menn eru fæddir ykkur til að meiða
og sjúkdómum milli ykkar þeir breiða...
varir rauðar líkt og rósir
látnar liggja á götu drósir
með trosnaða stilka
og blóðug blöð...
vændiskonulíf er hin versta kvöð...
í átt að ræsunum illa lyktandi í stórborg auðæfanna
neðar í þjóðfélagsins stiga þar sem kuldinn ríkir
og þar sem þið eigið heima...
starið upp á móti flúorljósinu á veggjum baranna
yljið ykkur upp við loftræstigöt skemmtistaðanna
litlar flíkurnar á þunnum líkömum ykkar feykjast
undan útblæstri mengandi bifreiðanna...
þið bíðið eftir rétta tækifærinu og rétta bílnum
sem mun rífa ykkur upp frá hrollkaldri götunni
mennirnir ljótfölir og sorgmæddir finna í ykkur hlýju
sem þeir finna hvergi annars staðar...
með andlitin litrík líkt og nýútsprungnar rósir
starið þið með fagurbláum augum og tælið þá til ykkar
líkamar grannir líkt og þyrnum prýddir stilkar
slitna létt frá jörðu þar sem þeir áður uxu...
allar eruð þið án föður og móður
allar eigið þið harðan lífróður
skrapið þið saman örlitlu fé
fallið niður á ykkar mjóu hné
veitið ókunnugum sælu og gleði
liggið svo á götunnar beði
fyllið æðar af eitri slæmu
til að sljóvga sálina næmu...
slitnar upp og hent á hauga
glímið þið við gamla drauga
einar
fyrirlitnar
en þið standið enn beinar...
þið haldið í reisn þá er konunni er tamið
og bakið er upprétt þó andlitið sé lamið
vondir menn eru fæddir ykkur til að meiða
og sjúkdómum milli ykkar þeir breiða...
varir rauðar líkt og rósir
látnar liggja á götu drósir
með trosnaða stilka
og blóðug blöð...
vændiskonulíf er hin versta kvöð...
Vændiskonur lifa hræðilegu lífi og þetta ljóð var samið með samúð í huga til þeirra...