Minn fremsti vinur
Af vinum ert þú sá vinur sem er fremstur.
Og allir það sjá,
hvað það skín af mér hversu mikið ég elska þig.
Blindir sjá það,
heyrnalausir heyra það
og dánir skynja það.
Súrt verður að sætu,
slæmt verður að góðu
og Ég
verð að heillri manneskju.
Þegar þú,
ÞÚ,
Heldur í hönd mína
og leiðir mig á vit óvissunnar.
Því hjá mér
er traustið á þér
eins og gler...
Auðvelt að brjóta það,
En gerist sjaldan,
eða aldrei,
ef heppnin er með manni.
Og allir það sjá,
hvað það skín af mér hversu mikið ég elska þig.
Blindir sjá það,
heyrnalausir heyra það
og dánir skynja það.
Súrt verður að sætu,
slæmt verður að góðu
og Ég
verð að heillri manneskju.
Þegar þú,
ÞÚ,
Heldur í hönd mína
og leiðir mig á vit óvissunnar.
Því hjá mér
er traustið á þér
eins og gler...
Auðvelt að brjóta það,
En gerist sjaldan,
eða aldrei,
ef heppnin er með manni.
Þetta ljóð samdi ég til vinkonu minnar, hennar Hörpu.