Opinberunin
Ég hallaði mér út um opinn svefnherbergisgluggann og starði tómlega út í auðan húsagarðinn. Ég var í þungu skapi. Enn ein ömurleg djammhelgin framundan því það var ekki venjan að neinn karlmaður liti tvisvar á mig þegar ég fór út að skemmta mér.
Ég myndi örugglega enda ævina sem ellidauð piparjúnka. Engin von um börn, hvað þá heldur barnabörn, svo ekki sé nú minnst á syrgjandi eiginmann við mitt dánarbeð.
Ekki sála myndi fella tár þegar ég gæfi upp öndina.
Það yrði pottþétt heldur ekki ein einasta minningargrein í Morgunblaðinu sem myndi fjalla um mína gleðisnauðu ævi.
Jafnvel yrði óframkvæmanlegt að lesa dánarfregnina, því ekki nokkur sála myndi hafa grænan grun um hvaða persóna hefði á dánardægri sínu skilið eftir sig þetta skorpnaða lík.
Ég yrði því jörðuð á laun og presturinn einn manna viðstaddur jarðarförina.
Ég var djúpt sokkin í þessa ógnvekjandi framtíðarsýn og sá enga glætu framundan í lífi mínu.
En skyndilega var ég hrifin til baka til sjálfrar mín þegar ógurlegt öskur
skar sundur myrkrið sem umlukti mig.
Mér varð ljóst á einu augabragði að nú væri ég loksins dauð og að óhljóðin stöfuðu frá sjálfum Andskotanum sem með þessum hætti væri að bjóða mig velkomna til sín í Helvíti.
Ég var sem lömuð af skelfingu en með ofurmannlegum kröftum tókst mér að hrista af mér doðruna og beina skelfdum sjónum mínum í þá átt sem ósköpin bárust úr.
Og mér til ævarandi sáluhjálpar komst ég að raun um að þessi ógnvekjandi hljóð voru ekki runnin úr barka Myrkrahöfðingjans heldur stöfuðu þau frá dulitlu sjónarspili sem átti sér stað í garðinum fyrir utan gluggann minn.
Þarna á miðri grasflötinni var breima læða, blygunarlaust,að velta sér fram og til baka með eggjandi hreyfingum.
Hún velti sér hraðar og hraðar í undarlegum æsandi takti svo Það stirndi á gljándi feldinn og liðlega vaxinn líkamann.
Nokkrir spikfeitir fresskettir sátu frá sér numdir af hrifningu allt í kring og fylgdust stíft með frygðar dansi læðunnar. Allir með tölu tilbúnir að stökkva til um leið og hún gæfi merki um hver þeirra væri sá útvaldi.
Og einmitt þarna á þessum tímapunkti þegar dansinn stóð sem hæst sló niður í huga mér yfirnáttúrlegri opinberun sem átti eftir að gjörbreyta öllu lífi mínu.
Ég áttaði mig á því í einni sjónhendingu að það myndi skipta sköpum fyrir mig og mína möguleika á þessu tiltekna sviði í framtíðinni að ég léti loksins verða af þvi að innrita mig í dansskóla.
Ég myndi örugglega enda ævina sem ellidauð piparjúnka. Engin von um börn, hvað þá heldur barnabörn, svo ekki sé nú minnst á syrgjandi eiginmann við mitt dánarbeð.
Ekki sála myndi fella tár þegar ég gæfi upp öndina.
Það yrði pottþétt heldur ekki ein einasta minningargrein í Morgunblaðinu sem myndi fjalla um mína gleðisnauðu ævi.
Jafnvel yrði óframkvæmanlegt að lesa dánarfregnina, því ekki nokkur sála myndi hafa grænan grun um hvaða persóna hefði á dánardægri sínu skilið eftir sig þetta skorpnaða lík.
Ég yrði því jörðuð á laun og presturinn einn manna viðstaddur jarðarförina.
Ég var djúpt sokkin í þessa ógnvekjandi framtíðarsýn og sá enga glætu framundan í lífi mínu.
En skyndilega var ég hrifin til baka til sjálfrar mín þegar ógurlegt öskur
skar sundur myrkrið sem umlukti mig.
Mér varð ljóst á einu augabragði að nú væri ég loksins dauð og að óhljóðin stöfuðu frá sjálfum Andskotanum sem með þessum hætti væri að bjóða mig velkomna til sín í Helvíti.
Ég var sem lömuð af skelfingu en með ofurmannlegum kröftum tókst mér að hrista af mér doðruna og beina skelfdum sjónum mínum í þá átt sem ósköpin bárust úr.
Og mér til ævarandi sáluhjálpar komst ég að raun um að þessi ógnvekjandi hljóð voru ekki runnin úr barka Myrkrahöfðingjans heldur stöfuðu þau frá dulitlu sjónarspili sem átti sér stað í garðinum fyrir utan gluggann minn.
Þarna á miðri grasflötinni var breima læða, blygunarlaust,að velta sér fram og til baka með eggjandi hreyfingum.
Hún velti sér hraðar og hraðar í undarlegum æsandi takti svo Það stirndi á gljándi feldinn og liðlega vaxinn líkamann.
Nokkrir spikfeitir fresskettir sátu frá sér numdir af hrifningu allt í kring og fylgdust stíft með frygðar dansi læðunnar. Allir með tölu tilbúnir að stökkva til um leið og hún gæfi merki um hver þeirra væri sá útvaldi.
Og einmitt þarna á þessum tímapunkti þegar dansinn stóð sem hæst sló niður í huga mér yfirnáttúrlegri opinberun sem átti eftir að gjörbreyta öllu lífi mínu.
Ég áttaði mig á því í einni sjónhendingu að það myndi skipta sköpum fyrir mig og mína möguleika á þessu tiltekna sviði í framtíðinni að ég léti loksins verða af þvi að innrita mig í dansskóla.