Elsta barnið
Þegar krakkarnir voru litlir þurfti ég alltaf að mata þau því ekkert þeirra var komið á þann aldur að geta borðað sjálft.
Yngsta barnið var sex mánaða stelpa svo átti ég eins og hálfs árs gamla tvíbura, strák og stelpu og síðast en ekki síst var svo elsti grislingurinn 34 ára gamall stráklingur.
Það var engin smávinna að koma matnum oní alla þessa krakkaorma.
Ég var líka farin að hafa áhyggjur af því að þrjátíuogfjögra ára barnið hlyti að vera eitthvað misþroska, því eftir því sem ég best vissi áttu börn á fertugsaldri að vera fær um að borða sjálf. Það hlaut að vera eitthvað bogið við þann elsta.
Satt að segja var ég orðin dauðþreytt á að handfóðra þennan krakkaskara. Ég gat heldur ekkert nærst sjálf því krakkaskammirnar voru svo gráðug að það var aldrei agnarögn eftir handa mér, þegar þau voru búin að gleypa í sig.
Ég ákvað því að að skilja elsta strákinn útundan og sjá til hvort hann gæti ekki bjargað sér sjálfur. Mér fannst þetta reyndar dálítið grimmdarlegt af mér en eitthvað varð ég að taka til bragðs til þess að ýta undir þroska þessa ósjálfbjarga unga míns. Ekki myndi hann eiga sér viðreisnar von í lífinu ef hann væri alltaf upp á mig kominn.
En litli púkinn var ekki eins ósjálfbjarga og hann vildi vera láta, þegar ég lét til skarar skríða. Hann laumaðist til þess að stela af matarpeningunum og stökk út í sjoppu og keypti sér pulsu og kók.
Ég var ekkert ill út í hann til að byrja með því gleðin yfir því hve hann var úrræðagóður þegar á þurfti að halda var öllu yfirsterkari. Þó var ég svolítð óánægð með að hann skyldi ekki taka yngri systkinin með sér, fyrst hann stóð í þessum stórræðum á annað borð. Nóg tók hann allavega af peningum, því krukkan var alltaf hálftóm.
Illu heilli komst það þó upp í vana hjá blessuðum drengnum að fara einn út að borða. Hann hélt áfram að stela sér fyrir mat svo ég átti nánast aldrei eftir aura til að kaupa eitthvað handa yngri börnunum.
Ég varð sífellt óánægðari með hann.
Svo einn góðan veðurdag ákvað hann, mér til mikils léttis, að flytja að heiman og sjá um sig sjálfur.
Hann kvaðst hafa komist að því að hann gæti séð um að næra sig hjálparlaust og því myndi hann örugglega geta komið sér áfram í lífinu án minnar aðstoðar framvegis.
Yngsta barnið var sex mánaða stelpa svo átti ég eins og hálfs árs gamla tvíbura, strák og stelpu og síðast en ekki síst var svo elsti grislingurinn 34 ára gamall stráklingur.
Það var engin smávinna að koma matnum oní alla þessa krakkaorma.
Ég var líka farin að hafa áhyggjur af því að þrjátíuogfjögra ára barnið hlyti að vera eitthvað misþroska, því eftir því sem ég best vissi áttu börn á fertugsaldri að vera fær um að borða sjálf. Það hlaut að vera eitthvað bogið við þann elsta.
Satt að segja var ég orðin dauðþreytt á að handfóðra þennan krakkaskara. Ég gat heldur ekkert nærst sjálf því krakkaskammirnar voru svo gráðug að það var aldrei agnarögn eftir handa mér, þegar þau voru búin að gleypa í sig.
Ég ákvað því að að skilja elsta strákinn útundan og sjá til hvort hann gæti ekki bjargað sér sjálfur. Mér fannst þetta reyndar dálítið grimmdarlegt af mér en eitthvað varð ég að taka til bragðs til þess að ýta undir þroska þessa ósjálfbjarga unga míns. Ekki myndi hann eiga sér viðreisnar von í lífinu ef hann væri alltaf upp á mig kominn.
En litli púkinn var ekki eins ósjálfbjarga og hann vildi vera láta, þegar ég lét til skarar skríða. Hann laumaðist til þess að stela af matarpeningunum og stökk út í sjoppu og keypti sér pulsu og kók.
Ég var ekkert ill út í hann til að byrja með því gleðin yfir því hve hann var úrræðagóður þegar á þurfti að halda var öllu yfirsterkari. Þó var ég svolítð óánægð með að hann skyldi ekki taka yngri systkinin með sér, fyrst hann stóð í þessum stórræðum á annað borð. Nóg tók hann allavega af peningum, því krukkan var alltaf hálftóm.
Illu heilli komst það þó upp í vana hjá blessuðum drengnum að fara einn út að borða. Hann hélt áfram að stela sér fyrir mat svo ég átti nánast aldrei eftir aura til að kaupa eitthvað handa yngri börnunum.
Ég varð sífellt óánægðari með hann.
Svo einn góðan veðurdag ákvað hann, mér til mikils léttis, að flytja að heiman og sjá um sig sjálfur.
Hann kvaðst hafa komist að því að hann gæti séð um að næra sig hjálparlaust og því myndi hann örugglega geta komið sér áfram í lífinu án minnar aðstoðar framvegis.