Elsta barnið, sönn dæmisaga handa trúlofuðum stúlkum.
Þegar krakkarnir voru litlir þurfti ég alltaf að mata þau öll fjögur á matmálstímum, því ekkert þeirra var komið á þann aldur að geta borðað sjálft.
Yngsta barnið var átta mánaða stelpa svo átti ég tvíbura, strák og stelpu sem voru rúmlega einsoghálfs árs og svo var elsta barnið, þrjátíuogeins árs gamall strákur.
Það var engin smávinna að koma matnum oní alla þessa krakkagríslinga.
Ég var líka farin að hafa áhyggjur af því að þrjátíuogeins árs barnið hlyti að vera eitthvað misþroska, því ég vissi til þess að börn á fertugsaldri voru almennt farin að borða sjálf.
Það hlaut því að vera eitthvað meira en lítið bogið við þennan elsta strák minn. Satt að segja var ég líka orðin dauðþreytt á því að mata allan þennan krakkaskara. Ég hafði varla tíma til þess að borða nokkuð sjálf enda voru krakkaskammirnar svo matgráðug að það var aldrei agnarögn eftir handa mér, þegar þau voru loksins búin að ljúka sér af við átið.
Ég ákvað því að gera tilraun með að hætta að mata elsta strákinn og tékka á því hvort hann gæti ekki bjargað sér smávegis sjálfur. Mér fannst þetta reyndar dálítið grimmdarlegt af mér en eitthvað varð ég að taka til bragðs til þess að ýta undir þroska ósjálfbjarga ungans míns. Ekki myndi hann eiga sér viðreisnar von í lífinu ef það þyrfti alltaf að mata hann.
En litli púkinn var ekki eins ósjálfbjarga og hann vildi vera láta þegar allt kom til alls. Hann laumaðist til þess að stela af matarpeningunum og læðupokaðist svo út í sjoppu og keypti sér pulsu og kók.
Ég var eiginlega ekkert ill út í hann til að byrja með, því gleðin yfir því hve úrræðagóður hann virtist vera þegar á þurfti að halda yfirgnæfði reiði mína. Þó var ég svolítð óánægð með það að hann skyldi ekki bjóða systkinum sínum með sér, fyrst hann stóð í þessum stórræðum á annað borð. Nóg tók hann allavega af peningum, því peningakrukkan var alltaf hálftóm eftir hann.
En illu heilli komst það upp í vana hjá blessuðum drengnum að fara einn út að borða. Hann hélt áfram að stela af matarpeningunum svo ég átti nánast aldrei eftir neina aura fyrir mat handa aumingja yngri börnunum.
Ég varð sífellt óánægðari með hann.
Þó verð ég að játa það, að innst inni var ég obbolítið stolt af stráknum yfir því að hafa nú loksins vit á þvi hvernig hann ætti að næra sig sjálfur.
Einn góðan veðurdag tilkynnti hann mér svo að hann ætlaði að flytja út.
Hann hefði komist að því að hann gæti borðað hjálparlaust og því myndi hann örugglega geta komið sér áfram í lífinu án minnar aðstoðar framvegis.
Það fór því þannig að nú þarf ég aðeins að mata þrjú börn á matmálstímunum.
Ég get ekki neitað því að borðhaldið er mér miklu auðveldara en áður því ég hefði aldrei trúað því hve það munar mikið um elsta strákinn.
Yngsta barnið var átta mánaða stelpa svo átti ég tvíbura, strák og stelpu sem voru rúmlega einsoghálfs árs og svo var elsta barnið, þrjátíuogeins árs gamall strákur.
Það var engin smávinna að koma matnum oní alla þessa krakkagríslinga.
Ég var líka farin að hafa áhyggjur af því að þrjátíuogeins árs barnið hlyti að vera eitthvað misþroska, því ég vissi til þess að börn á fertugsaldri voru almennt farin að borða sjálf.
Það hlaut því að vera eitthvað meira en lítið bogið við þennan elsta strák minn. Satt að segja var ég líka orðin dauðþreytt á því að mata allan þennan krakkaskara. Ég hafði varla tíma til þess að borða nokkuð sjálf enda voru krakkaskammirnar svo matgráðug að það var aldrei agnarögn eftir handa mér, þegar þau voru loksins búin að ljúka sér af við átið.
Ég ákvað því að gera tilraun með að hætta að mata elsta strákinn og tékka á því hvort hann gæti ekki bjargað sér smávegis sjálfur. Mér fannst þetta reyndar dálítið grimmdarlegt af mér en eitthvað varð ég að taka til bragðs til þess að ýta undir þroska ósjálfbjarga ungans míns. Ekki myndi hann eiga sér viðreisnar von í lífinu ef það þyrfti alltaf að mata hann.
En litli púkinn var ekki eins ósjálfbjarga og hann vildi vera láta þegar allt kom til alls. Hann laumaðist til þess að stela af matarpeningunum og læðupokaðist svo út í sjoppu og keypti sér pulsu og kók.
Ég var eiginlega ekkert ill út í hann til að byrja með, því gleðin yfir því hve úrræðagóður hann virtist vera þegar á þurfti að halda yfirgnæfði reiði mína. Þó var ég svolítð óánægð með það að hann skyldi ekki bjóða systkinum sínum með sér, fyrst hann stóð í þessum stórræðum á annað borð. Nóg tók hann allavega af peningum, því peningakrukkan var alltaf hálftóm eftir hann.
En illu heilli komst það upp í vana hjá blessuðum drengnum að fara einn út að borða. Hann hélt áfram að stela af matarpeningunum svo ég átti nánast aldrei eftir neina aura fyrir mat handa aumingja yngri börnunum.
Ég varð sífellt óánægðari með hann.
Þó verð ég að játa það, að innst inni var ég obbolítið stolt af stráknum yfir því að hafa nú loksins vit á þvi hvernig hann ætti að næra sig sjálfur.
Einn góðan veðurdag tilkynnti hann mér svo að hann ætlaði að flytja út.
Hann hefði komist að því að hann gæti borðað hjálparlaust og því myndi hann örugglega geta komið sér áfram í lífinu án minnar aðstoðar framvegis.
Það fór því þannig að nú þarf ég aðeins að mata þrjú börn á matmálstímunum.
Ég get ekki neitað því að borðhaldið er mér miklu auðveldara en áður því ég hefði aldrei trúað því hve það munar mikið um elsta strákinn.