Smáfugla kreppan
Ég var í frekar þungu skapi þegar ég gekk út i búð í dag til þess að kaupa í matinn.
Um það bil sem ég ætlaði að ganga inn i verslunina kom ég auga á lítinn fugl sem sat á trjágrein þar skammt frá. Þetta var skógarþröstur svo ljómandi fallegur og rogginn með sig þó kalt væri í veðri.
Ég nam staðar við tréð og gaf mig á tal við fuglinn. Blístraði, eða réttara sagt reyndi, en það heyrðist sama sem ekkert í mér þar sem ég legg það ekki í vana minn að blístra. Þrösturinn lagði samt við hlustir, hallaði undir flatt og virtist áhugasamur um það sem ég hafði að segja. Ég gerði því aðra tilraun og nú gekk mér betur.
Ég spjallaði við skógarþröstinn dágóða stund og kærði mig kollótta þó fólk sem gekk framhjá gæfi mér hornauga. Þrösturinn horfði á mig sínum svörtu augum og tísti í spurnartón. 'Þú átt víst ekki brauð?' 'Ég er svo svangur og kaldur þegar það er svona snjór yfir öllu'
Ég lofaði þrestinum að ég skyldi kaupa eitthvað handa honum í gogginn, flýtti mér inn í búðina og náði í snatri í það sem mig vantaði og auðvitað brauðið handa litla vininum.
Þegar ég kom út aftur, var skammdegismyrkrið skyndilega skollið á og þrösturinn á bak og burt. Líklega var hann floginn til næturstaðar síns í skóginum í Fossvogsdal, því litlir fuglar fara ævinlega að sofa um leið og dimmir.
Ég varð fyrir miklum vonbrigðum og einnig öskuill út í myrkrið en ég huggaði mig við það að þrösturinn yrði örugglega kominn á sinn stað fyrir utan verslunina strax morguninn eftir. Ég hafði jú lofað honum mat og hann hafði treyst því.
Ég opnaði því pokann með fjölkorna brauðinu sem ég hafði keypt handa honum. Síðan muldi ég niður hverja brauðsneiðina á fætur annarri og stráði molunum á snæviþakta jörðina undir trénu sem hann hafði setið í.
Mér var mun léttara um hjartarætur þegar ég gekk heim á leið.
Um það bil sem ég ætlaði að ganga inn i verslunina kom ég auga á lítinn fugl sem sat á trjágrein þar skammt frá. Þetta var skógarþröstur svo ljómandi fallegur og rogginn með sig þó kalt væri í veðri.
Ég nam staðar við tréð og gaf mig á tal við fuglinn. Blístraði, eða réttara sagt reyndi, en það heyrðist sama sem ekkert í mér þar sem ég legg það ekki í vana minn að blístra. Þrösturinn lagði samt við hlustir, hallaði undir flatt og virtist áhugasamur um það sem ég hafði að segja. Ég gerði því aðra tilraun og nú gekk mér betur.
Ég spjallaði við skógarþröstinn dágóða stund og kærði mig kollótta þó fólk sem gekk framhjá gæfi mér hornauga. Þrösturinn horfði á mig sínum svörtu augum og tísti í spurnartón. 'Þú átt víst ekki brauð?' 'Ég er svo svangur og kaldur þegar það er svona snjór yfir öllu'
Ég lofaði þrestinum að ég skyldi kaupa eitthvað handa honum í gogginn, flýtti mér inn í búðina og náði í snatri í það sem mig vantaði og auðvitað brauðið handa litla vininum.
Þegar ég kom út aftur, var skammdegismyrkrið skyndilega skollið á og þrösturinn á bak og burt. Líklega var hann floginn til næturstaðar síns í skóginum í Fossvogsdal, því litlir fuglar fara ævinlega að sofa um leið og dimmir.
Ég varð fyrir miklum vonbrigðum og einnig öskuill út í myrkrið en ég huggaði mig við það að þrösturinn yrði örugglega kominn á sinn stað fyrir utan verslunina strax morguninn eftir. Ég hafði jú lofað honum mat og hann hafði treyst því.
Ég opnaði því pokann með fjölkorna brauðinu sem ég hafði keypt handa honum. Síðan muldi ég niður hverja brauðsneiðina á fætur annarri og stráði molunum á snæviþakta jörðina undir trénu sem hann hafði setið í.
Mér var mun léttara um hjartarætur þegar ég gekk heim á leið.