Um tíma sóttu þessar hugsanir mjög á mig. Sérstaklega meðan ég hafði ennþá vinnu og átti ekki í erfiðleikum með að láta enda ná saman. Það er mun erfiðara að vera feitur og óhamingjusamur en hamingjusamur og við hungurmörk. Ég er þó ekki að ýta undir þá klisju eða goðsögn eða hvað maður vill kalla það að peningar spilli okkur heldur hitt að þegar maður er feitur og óhamingjusamur er svo morgunljóst að bresturinn er í manni sjálfum. Það ert þú og enginn annar sem veldur þér þessum þjáningum. Þegar maður er svangur getur maður þó alltaf blótað þjóðfélaginu.
Á þeim tíma sem ég átti peninga og var óhamingjusamur drakk ég mikið e.t.v. vegna þess að ég var ekki í aðstöðu til að gagnrýna meðalhegðunina og samfélagið sem ég hataði þó innst inni. Nú stend ég utan við þetta allt saman og mér finnst ég einhvern veginn yfir þetta hafinn. Ég man samt þennan nagandi sársauka sem kvaldi mann þegar maður mætti til vinnu á mánudegi og mundi ekki nákvæmlega hvað maður hafði gert af sér heldur aðeins að það var eitthvað ljótt, eitthvað forboðið og dýrslegt. Á sama tíma vissi maður að það voru þessi helvítis brjálæðislegu fyllerí sem héldu manni gangandi og það voru einu stundirnar sem maður þorði að fá útrás fyrir allt þetta brjálæði sem kvaldi mann á daginn.
Ég mun því trúlega verða síðasti maðurinn til að lesa yfir fólki einhvern bindindisboðskap en það er undarleg tilfinning að ganga um göturnar dauðadrukkinn og horfa upp í guðlausan heiminn og finnast eins og hann hafi ekkert við mann að segja. Þá tilfinningu getur maður aldrei tjáð með orðum heldur aðeins með því að spangóla á tunglið eins og úlfur.