Hræðsla og ógnun
Hún skélfur af ótta,
Við sjálfan sig og lífið.
Villt og frjáls
Ótamin og dularfull
Verður að heilla
Verður að vinna
Saklaus og góð
En samt svo lúmsk
Eins og naðra sem
Tælir bráð sína og
Deiðir með eitur biti
Nærist, án næringu deyr hún
Hún nærist og nærist
En brátt fær hún nóg
Þá kastar hún bráðinni
Langt út í sjó
En með söknuð og tárum
Horfir hún á
Bráðina fljóta henni frá
Lævís og tignarleg
Hún í bráðina nær
Dregur hana til sín
Og færir sig fjær
Hún horfir á bráðina
lifna við
Er stjörf af ótta
að hún snúi dæminu við
Við sjálfan sig og lífið.
Villt og frjáls
Ótamin og dularfull
Verður að heilla
Verður að vinna
Saklaus og góð
En samt svo lúmsk
Eins og naðra sem
Tælir bráð sína og
Deiðir með eitur biti
Nærist, án næringu deyr hún
Hún nærist og nærist
En brátt fær hún nóg
Þá kastar hún bráðinni
Langt út í sjó
En með söknuð og tárum
Horfir hún á
Bráðina fljóta henni frá
Lævís og tignarleg
Hún í bráðina nær
Dregur hana til sín
Og færir sig fjær
Hún horfir á bráðina
lifna við
Er stjörf af ótta
að hún snúi dæminu við