Þögult hróp
Í dökkum skugga ég dvel,
dæmandi lýðurinn á mig bendir.
Hokinn ég myrkrinu huganum fel,
til heljar sem verður minn endir.
Fas mitt hljóðlaust það harmar,
hugrekkið sem ég áður bar.
Nú hann ber sig og barmar,
beygður yfir því sem áður var.
Dögun lífsins nálgast draumalaust,
djöfullinn hefur ávallt betur.
Samviskan syngur með lágri raust,
svo lýgur hún þegar hún getur.
Í húminu húki ég ósofinn,
hetjan sem hugrekkið missti.
Nú hann situr dapur og dofinn,
með dóminn sem á enni hans kyssti.
Sál mín syrgir í hljóði,
og samviskan mig hvetur.
Þótt hún hjálp sína bjóði,
hefur blekkingin ávallt betur.
dæmandi lýðurinn á mig bendir.
Hokinn ég myrkrinu huganum fel,
til heljar sem verður minn endir.
Fas mitt hljóðlaust það harmar,
hugrekkið sem ég áður bar.
Nú hann ber sig og barmar,
beygður yfir því sem áður var.
Dögun lífsins nálgast draumalaust,
djöfullinn hefur ávallt betur.
Samviskan syngur með lágri raust,
svo lýgur hún þegar hún getur.
Í húminu húki ég ósofinn,
hetjan sem hugrekkið missti.
Nú hann situr dapur og dofinn,
með dóminn sem á enni hans kyssti.
Sál mín syrgir í hljóði,
og samviskan mig hvetur.
Þótt hún hjálp sína bjóði,
hefur blekkingin ávallt betur.