Bergþóra
Yfir bæði eitt skal ganga,
ung ég mær var gefin Njáli,
honum samhent lífs um langar
leiðir eins og segull stáli.
Nokkuð hans á hugfró brysti,
hjúkrun væri hann sviptur minni,
og sæti ég eftir sár á kvisti,
saknaði hann mín í eilífðinni.
Vil ég ei sem ösp á hóli
angaslitin, greinabrotin,
standa uppi ein á auðu bóli,
yndisvana, máttarþrotin.
Lífs það væri vesæl nefna
vonarlaus að þreyja kona,
míns og eigi mega hefna
makans spaka og hraustra sona.
Reidd er sæng á rauðu báli,
rýkur upp af baði heitu;
hlakka ég til við hlið á Njáli
að hvíla mig af dagsins þreytu.
Hinzti skal oss svefninn svala,
þótt svíði reykur, öndin kafni.
Hanann rauða heyri ég gala,
háttum þá í drottins nafni.
ung ég mær var gefin Njáli,
honum samhent lífs um langar
leiðir eins og segull stáli.
Nokkuð hans á hugfró brysti,
hjúkrun væri hann sviptur minni,
og sæti ég eftir sár á kvisti,
saknaði hann mín í eilífðinni.
Vil ég ei sem ösp á hóli
angaslitin, greinabrotin,
standa uppi ein á auðu bóli,
yndisvana, máttarþrotin.
Lífs það væri vesæl nefna
vonarlaus að þreyja kona,
míns og eigi mega hefna
makans spaka og hraustra sona.
Reidd er sæng á rauðu báli,
rýkur upp af baði heitu;
hlakka ég til við hlið á Njáli
að hvíla mig af dagsins þreytu.
Hinzti skal oss svefninn svala,
þótt svíði reykur, öndin kafni.
Hanann rauða heyri ég gala,
háttum þá í drottins nafni.