Okkar kynslóð var hugumstór hugsjónakynslóð, hjartahrein, alvarleg, ölvuð af fullvissu og greip á lofti fljúgandi fiðrildi meðan lítil dugga sigldi inn sundin. Seinna breyttist allt og sumir tóku upp á því að borða baunir og grjón; einhverjir riðu um á reiðhjólum, geymdu bækur í bakpokum, berfættir í sandölum, brostu umburðalyndir og fullir samúðar með seinþroska ofsamönnum sem ennþá fálmuðu með kamelgulum fingrunum í leit að nýjum hljóm við gömlu stefin og höfðu ekki áhyggjur af hægðunum.
Þó málmhríðarbyljirnir lemji sjónvarpsgluggana öll kvöld, þó grátur barnanna flysji heilabörkinn utan af samviskunni og flóttamennirnir striplist í eyðimörkinni milli þess sem þeir frjósa á fjöllum uppi, - þá mun það vera vandi, mikill vandi að vera Íslendingur.
Rykið smýgur í nefið, svíður í nefið þar sem ég stend hér í búðinni og blaða í gömlum bókum. Fiðrildin rekin á hol, pinnuð niður með prjónum lífvana í kassa undir gleri innan um brúna koparaurana og gömul blöð. Flaska full með duggu uppá skáp. Í leit að gömlum rímum rek ég augun í kunnuglega kili. Þarna stendur hún steigurlát og storkandi torræð, bókin eftir þýska ungverjann sem þú lést hafa lesið. Við fætur mér híma ljóðin þín hnípin og verðlögð á neðstu fjölinni.