Máninn
Máninn svo blár,
var alltaf svo sár,
varð að bíða
meðan árin tóku að líða.
Á honum var ei mannvera kát,
með allt sitt mannafát,
mannvera sem spilaði skák og mát,
þar til kom mannslát.
Hann einmanna var,
en svo kom kar,
út úr því komu menn,
það fannst honum nóg í senn.
var alltaf svo sár,
varð að bíða
meðan árin tóku að líða.
Á honum var ei mannvera kát,
með allt sitt mannafát,
mannvera sem spilaði skák og mát,
þar til kom mannslát.
Hann einmanna var,
en svo kom kar,
út úr því komu menn,
það fannst honum nóg í senn.