Eymdin
ég er á eiði eyju
kemst ekkert
lifið er farið
út að sigla um hafið
ég sé ekkert
nema stjörnu kafið
ég er í hvítt lak vafið
ég vil fara
enginn tekur við mér
ég öskra enginn vill svara
ég átti vináttu með þér
nú er hún farinn
langt á hafið bláa
kemur ekki aftur
aldrei
til þess þarf þessi mikli kraftur
sem lætur fólk vera glatt
þegar einkvað illt hendir
en þessi undra verði kraftur verður aldrei til aftur
og ég hugsa um glötun
og þessa bölvaða hatur
ég er farinn
og sný ekki aftur
kemst ekkert
lifið er farið
út að sigla um hafið
ég sé ekkert
nema stjörnu kafið
ég er í hvítt lak vafið
ég vil fara
enginn tekur við mér
ég öskra enginn vill svara
ég átti vináttu með þér
nú er hún farinn
langt á hafið bláa
kemur ekki aftur
aldrei
til þess þarf þessi mikli kraftur
sem lætur fólk vera glatt
þegar einkvað illt hendir
en þessi undra verði kraftur verður aldrei til aftur
og ég hugsa um glötun
og þessa bölvaða hatur
ég er farinn
og sný ekki aftur