Strípidans
Ég geng í skóla, menntaskóla.
Þar vakna ég alltaf snemma til að fara í skólann,
það getur tekið á, og komið niður á markmiðum manns í lífinu,
því að drengur eins og ég get lítið leyft mér að fara út á vegkant, stefnan er sett svo hátt, vissulega vill ég komast yfir stelpu, það væri heldur ekkert leiðinlegt að vera með gullskeið og virðingaverðan kjaft, en það er bara einfaldlega alls ekki í boði.
Það sem er á boðstolnum er selt undir borðið, það er bara verst að það er dúkur á borðinu, dúkur sem nær niður á gólf. Síðan eru jú einhverjir sem geta ekki klárað sínar gulrætur, þá reynir maður að hlaupa til, en veit ekkert hvaða leið mun leiða mann úr völundarhúsinu.
Þar vakna ég alltaf snemma til að fara í skólann,
það getur tekið á, og komið niður á markmiðum manns í lífinu,
því að drengur eins og ég get lítið leyft mér að fara út á vegkant, stefnan er sett svo hátt, vissulega vill ég komast yfir stelpu, það væri heldur ekkert leiðinlegt að vera með gullskeið og virðingaverðan kjaft, en það er bara einfaldlega alls ekki í boði.
Það sem er á boðstolnum er selt undir borðið, það er bara verst að það er dúkur á borðinu, dúkur sem nær niður á gólf. Síðan eru jú einhverjir sem geta ekki klárað sínar gulrætur, þá reynir maður að hlaupa til, en veit ekkert hvaða leið mun leiða mann úr völundarhúsinu.