Á MÁLA UPPI OG NIÐRI
Hvinur í ljá og glamur í méli
og Dauðinn býr í Rauðadal.
Eilífðarskórnir þramma yfir sviðið og bitvopnið bitnar á fólki
hægri vinstri
en ekki af neinu handahófi.
Maðurinn með ljáinn veit vel hvað hann syngur:
Dauðarokk að sjálfsögðu.
Hann hefur aldrei pælt í því
af hverju honum er ekki skaffað skárra verkfæri en ljárinn
til dæmis garðklippur, heykvísl eða handsprengja. Skrítið.
Vinnuveitendur?
Gott im Himmel og hinn vondi að sjálfsögðu,
en deildarstjórar eru þær Urður, Verðandi og Skuld.
Þegar dettur inn dauður tími hjá okkar manni, strýkur hann snoppuna á Bleik eða hendir í vél. Og stundum strýkur hann hvítt hárið frá beinaberu andlitinu, beinaberum fingrum og hugsar aftur til eftirminnilegra manna sem hann sótti.
Svo sem Adam og Davíð, Búdda, Baldur og Halldór Laxness.
Hann botnaði ekkert í dauða Jesú fyrr en hann las Bókina.