á hverju kvöldi rignir
og á næturnar er svo kalt
að allt er ísi lagt

og hér er enginn vindur
svo þegar vatnið frýs
er ísinn alveg sléttur

og þess vegna á enginn skó
og ekki heldur bíla
bara sleða og skauta

hér búa ekki margir
kannski bara tveir
en örugglega þúsund

og ísinn er svo bjartur
að við notum lítið ljós
og fáum fagurprýdda nótt

og undir þessum himni
og ofan á þessum ís
höfum við verið um stund

kannski tvö ár
örugglega þúsund
einhverstaðar þar á milli

en nú sit ég ofan á þakinu
á húsinu mínu
og skil ekki neitt

í gærkvöldi þá byrjaði að rigna
eins og alltaf
en það bara rigndi

og það rigndi meðan ég sofnaði
og þegar ég vaknaði
og í hádeginu sama dag

og dagarnir liðu
og ísinn óx
og dagarnir liðu

og ísinn hækkaði
og húsin minnkuðu
og himininn kom nær

og nú rignir voða lítið
það er eiginlega hætt
og ég sit upp á þaki

og mamma er hrædd
og pabbi talar við mennina
meðan minnstu börnin skauta

ég veit ekki alveg
ég bara sit og sit
og reyni að skilja

svo byrjar að rigna stjörnunum
og þær lenda mjúklega
og þær eru svo bjartar

svo verður allt dimmt
og það líða tveir tímar
eða kannski þúsund


nokkur börn gráta
mamma er hjá mér
og þögnin alger þögn


...
...
...


svo klifra fyrstu geislarnir
frá sólinni yfir fjöllin
og ísinn er farinn

og við tvö eða þúsund
brosum og hlæjum
föst upp á þökunum okkar

og um kvöldið rignir aftur
en bara venjulega
og allt er eðlilegt

ég renni mér út
skauta út fyrir þorpið
var þetta bara martröð?

og ég lít upp.