Í leit að haf steini
Ég hef fundið skýringar
á meinum bóta minna.
Tunglið hefur lýst skært
og veg minn blóðrautt
tunglið hefur verið minn
siglingafræðingur síðan
i fyrra hið innra og
lýst upp innri sjóleið mína og
og vilja mínum til sjávar
í hafdjúpi þroskans.
Ég var í leit að haf steini mínum,
er legið hefur
í dýpsta, djúpi, dýptarinnar
sem er óendanleg dýpt þroska sálarinnar.
Dýpt, í margfaldaðri dýpt óendanleikans.
Forsendur leitar minnar
eru háðar vilja
forfeðra minna og mæðra.
Er ég hef hlustað á
og miðlað til mín
sem endurkast ljóssins
frá hinum afstæðu,
einstöku, einlægu
alheims guðum og fornu gyðjum
sem liggja í
öllum fjórum áttum
eilífðar átta eins og innra
dýpsta dýpi sjálfsins
og innstu iðrum náttúru.
Eruð þér að hlusta?
Eða eruð þér að lesa?
Eruð þér að skilja?
Skilaboð afstæðisins
sem liggur í dulvitund
tilverunnar?
Er, er tilgangur lífsins, alls sem er.
Að minnsta kosti
míns egó's eigin egó eins og fallegur forn flygill "Art Deco" á alnetinu um daginn.
Skiljið þið falshettu mína
með vilja til að skilja vilja guðanna og gyðja?
Vegna þessa hafa öldur hrynjandans
gert mig að skini tunglsins
sem ég hef fundið í sjálfi mínu frá 19 ára aldri. Ég er upptekinn af sjálfi mínu vegna spegilmyndar jarðar, skiljið þér?
Þér munið skilja
með honum vilja
sem er vilji guðanna og fornu gyðjanna
og sjálfs þíns og þinna hið innra og allra þinna seinni.
Ég er því sér-vits-vera.
Mér hefur verið ýtt út á dýpið
á fleka mínum sem er líkami minn
í leit að hafsteini mínum.
Verið er að draga mig í land
með hreinsunareldi og í farteski
mínu dregst vitneskja mín
einnig að fjöru bakkans
til að færa ykkur í munn minnis ykkar
með bognum lykli lífsins.
Ég kem að landi á silfurtónum melódíunnar
og blárrar raddar reynslu minnar og set í hugargeymslu þína.
Ég hef riðið mína öldu aleinn,
þráðbeinn eins og járnteinn
steinn steinarr hafsteinn
þráðbeinn eins og eldjárn að berja járn sveinn beinn gamall teinn sveinn ég vilmar hafsteinn járnteinn aldrei boginn eins og lykill lífsins, akkerið í botninum og mun vera þar til andi minn úr hverfi lönguvitleysunnar fjarar út, fjári út og flæði aftur að bakka gylltu strandarinnar og hringsóla í áttund endalausu eilífðarinnar eins og langavitleysan úr Fellunum og upplitast í eitt vatn í sálar djúpi þroskans fyrir vestan. Heim hjarta. Upplitast í eitt í vatn djúpsins, þroskans síðustu vigslúnnar "að tjá".
á meinum bóta minna.
Tunglið hefur lýst skært
og veg minn blóðrautt
tunglið hefur verið minn
siglingafræðingur síðan
i fyrra hið innra og
lýst upp innri sjóleið mína og
og vilja mínum til sjávar
í hafdjúpi þroskans.
Ég var í leit að haf steini mínum,
er legið hefur
í dýpsta, djúpi, dýptarinnar
sem er óendanleg dýpt þroska sálarinnar.
Dýpt, í margfaldaðri dýpt óendanleikans.
Forsendur leitar minnar
eru háðar vilja
forfeðra minna og mæðra.
Er ég hef hlustað á
og miðlað til mín
sem endurkast ljóssins
frá hinum afstæðu,
einstöku, einlægu
alheims guðum og fornu gyðjum
sem liggja í
öllum fjórum áttum
eilífðar átta eins og innra
dýpsta dýpi sjálfsins
og innstu iðrum náttúru.
Eruð þér að hlusta?
Eða eruð þér að lesa?
Eruð þér að skilja?
Skilaboð afstæðisins
sem liggur í dulvitund
tilverunnar?
Er, er tilgangur lífsins, alls sem er.
Að minnsta kosti
míns egó's eigin egó eins og fallegur forn flygill "Art Deco" á alnetinu um daginn.
Skiljið þið falshettu mína
með vilja til að skilja vilja guðanna og gyðja?
Vegna þessa hafa öldur hrynjandans
gert mig að skini tunglsins
sem ég hef fundið í sjálfi mínu frá 19 ára aldri. Ég er upptekinn af sjálfi mínu vegna spegilmyndar jarðar, skiljið þér?
Þér munið skilja
með honum vilja
sem er vilji guðanna og fornu gyðjanna
og sjálfs þíns og þinna hið innra og allra þinna seinni.
Ég er því sér-vits-vera.
Mér hefur verið ýtt út á dýpið
á fleka mínum sem er líkami minn
í leit að hafsteini mínum.
Verið er að draga mig í land
með hreinsunareldi og í farteski
mínu dregst vitneskja mín
einnig að fjöru bakkans
til að færa ykkur í munn minnis ykkar
með bognum lykli lífsins.
Ég kem að landi á silfurtónum melódíunnar
og blárrar raddar reynslu minnar og set í hugargeymslu þína.
Ég hef riðið mína öldu aleinn,
þráðbeinn eins og járnteinn
steinn steinarr hafsteinn
þráðbeinn eins og eldjárn að berja járn sveinn beinn gamall teinn sveinn ég vilmar hafsteinn járnteinn aldrei boginn eins og lykill lífsins, akkerið í botninum og mun vera þar til andi minn úr hverfi lönguvitleysunnar fjarar út, fjári út og flæði aftur að bakka gylltu strandarinnar og hringsóla í áttund endalausu eilífðarinnar eins og langavitleysan úr Fellunum og upplitast í eitt vatn í sálar djúpi þroskans fyrir vestan. Heim hjarta. Upplitast í eitt í vatn djúpsins, þroskans síðustu vigslúnnar "að tjá".
Villti Tryllti Villi - Skrifað í dagbókina Bláu Bibbblíuna á Klepp 1995.