Kettirnir mínir Vina og Auður
Ketti átti ég tvo,
sem þurfti að lóa,
grafa þurfti þá svo,
hví þurfti lífi þeirra að sóa.
Vina hét sá eldri
og vildi aldrei láta halda á sér,
klappa vil ég henni með minni hendi,
öllum þótti vænt um hana aðalega mér.
Auður hét sá unga,
var aðalega utan í mér,
ég hélt á henni fyrir ofan mitt lunga,
en oft vildi hún láta halda á sér.
Vina var litrík, svört appelsínugul og hvít.
Ég sakna þeirra en hitti þær þegar dauðanum ég mít.
Dreymt hefur mér um þær oft
eftir að þeim var lóað,
þær haf risið upp á loft,
ég vildi að é gæti í þær hóað.
sem þurfti að lóa,
grafa þurfti þá svo,
hví þurfti lífi þeirra að sóa.
Vina hét sá eldri
og vildi aldrei láta halda á sér,
klappa vil ég henni með minni hendi,
öllum þótti vænt um hana aðalega mér.
Auður hét sá unga,
var aðalega utan í mér,
ég hélt á henni fyrir ofan mitt lunga,
en oft vildi hún láta halda á sér.
Vina var litrík, svört appelsínugul og hvít.
Ég sakna þeirra en hitti þær þegar dauðanum ég mít.
Dreymt hefur mér um þær oft
eftir að þeim var lóað,
þær haf risið upp á loft,
ég vildi að é gæti í þær hóað.
Til minningar um tvo ketti sem ég átti sem var lóað í Júlí 2007.