Hljómfagra rósin
Þar sem skipið sökk einn dag í smáum læk
og sólin leit á vatn, sem er löngu þornað,
hljómaði rósin í hugunum ofur stórtæk,
hreyfði eitt lauf og gat þar gegn heiminum spornað.
Og lærðist þar ám og langhyrndum kynbótamönnum
að lífið og ástin og eilífðin eiga ekki við
á grásprengdum götum af fyrirtaks boðum og bönnum,
hjá bænheyrðum lýðnum, sem þráði að fá allt nema frið.
Og er sólin settist hægt við mánans hlið,
og hljóðum augum starði út í rauðan bláinn,
heyrðist þar mönnum hún segja eftir hálflanga bið:
„Hljómfagra rósin okkar, er loksins dáin“.
og sólin leit á vatn, sem er löngu þornað,
hljómaði rósin í hugunum ofur stórtæk,
hreyfði eitt lauf og gat þar gegn heiminum spornað.
Og lærðist þar ám og langhyrndum kynbótamönnum
að lífið og ástin og eilífðin eiga ekki við
á grásprengdum götum af fyrirtaks boðum og bönnum,
hjá bænheyrðum lýðnum, sem þráði að fá allt nema frið.
Og er sólin settist hægt við mánans hlið,
og hljóðum augum starði út í rauðan bláinn,
heyrðist þar mönnum hún segja eftir hálflanga bið:
„Hljómfagra rósin okkar, er loksins dáin“.
2008