Íslenskt landslag
Eftir að hafa tekið þátt í þvi
að láta taka mig í rassgatið
nokkrum sinnum
þá geri ég mér nú
óljóst grein fyrir þvi
að ég get ekki notað orðið
nauðgun.
Ég hef verið gerður að fífli frammi
fyrir engu nema því sem öllu máli skiptir
lifinu sjálfu.
Það eina sem ég hef haft til málanna að leggja
er viðleitni til þess að kynna mér eitthvað sem gerðist í gær.
Líkt og að klóra sér í rassgatinu
þegar maður vaknar eftir naugðun
og skoða hvað maður finnur.
Síðan skoða ég það sem ég finn
og sumt gerir mig ævareiðan.
Svo reiðan að ég hringi í vin.
Kannski er vinur minn með háan sársaukastuðul eða bara eldri en ég
alla veganna þá er hann nokkurn veginn hættur að kippa sér upp við það sem hann finnur í rassgatinu á sér.
Hann notar reyndar sumt af þvi til þess að fá hugmyndir af listaverkum.
Kannski finnur hann stóran klump af sýktum sæðisfrumum og þá býr hann til ímyndaða pappírshetju sem þolir rigningu og getur blótað á þremur tungumálum.
Hann þroskast við hverja nauðgun og eflist.
Hann hættir að hugsa um lífið eins og það skipti einhverju máli.
Þegar við hittumst í framtíðinni til þess að ræða saman um það sem okkur brennur í brjósti
þá heyrum við ekki neitt.
Það kemur bara þurr vindur útum munninn á okkur
líkt og þegar við prumpum.
Rassgötin eru orðin svo víð
og sigggróin af storknandi nauðgunarsárum
að það blæs allt i gegn
án nokkurra hindranna.
Við erum ekki teknir alvarlega lengur.
Ekki einu sinni þegar við prumpum.
að láta taka mig í rassgatið
nokkrum sinnum
þá geri ég mér nú
óljóst grein fyrir þvi
að ég get ekki notað orðið
nauðgun.
Ég hef verið gerður að fífli frammi
fyrir engu nema því sem öllu máli skiptir
lifinu sjálfu.
Það eina sem ég hef haft til málanna að leggja
er viðleitni til þess að kynna mér eitthvað sem gerðist í gær.
Líkt og að klóra sér í rassgatinu
þegar maður vaknar eftir naugðun
og skoða hvað maður finnur.
Síðan skoða ég það sem ég finn
og sumt gerir mig ævareiðan.
Svo reiðan að ég hringi í vin.
Kannski er vinur minn með háan sársaukastuðul eða bara eldri en ég
alla veganna þá er hann nokkurn veginn hættur að kippa sér upp við það sem hann finnur í rassgatinu á sér.
Hann notar reyndar sumt af þvi til þess að fá hugmyndir af listaverkum.
Kannski finnur hann stóran klump af sýktum sæðisfrumum og þá býr hann til ímyndaða pappírshetju sem þolir rigningu og getur blótað á þremur tungumálum.
Hann þroskast við hverja nauðgun og eflist.
Hann hættir að hugsa um lífið eins og það skipti einhverju máli.
Þegar við hittumst í framtíðinni til þess að ræða saman um það sem okkur brennur í brjósti
þá heyrum við ekki neitt.
Það kemur bara þurr vindur útum munninn á okkur
líkt og þegar við prumpum.
Rassgötin eru orðin svo víð
og sigggróin af storknandi nauðgunarsárum
að það blæs allt i gegn
án nokkurra hindranna.
Við erum ekki teknir alvarlega lengur.
Ekki einu sinni þegar við prumpum.