Frostrósir þiðna af lendum mér svo leysir niður læri og tær

Ó hve dirrindýrðarlega dásamlegt að eiga heim, minn snjótittlingur er sólskríkja á ný! og valhoppandi míg ég á sölnuð sólblómablómin, brenni kornfleksgrasið með stækkunargleri svo reyklyktin rekur burt úr nösum mér fúna blauta glaðlega hjarðlykt vorsins –heimurinn er gamall sokkur í apríl, margístoppaður og stökkur undir fingri.

Á vorin hugsa ég um að drepa guði, og fæ standpínu eins og yfir dásemdardapurri draumsnauðri mellu eða stelpu sem er bara að biðja um það (ekki eins og ég sé ástfanginn, heldur eins og eitthvað sé að mér).

Veröldin er ljúf og ég er ekki sem verstur ógirtur og soginn af sólblómablómum –væri mér gert að vera blóm, yrði ég vatnalilja með froski sem skýtur rótum í vatnsbotn og slitnar eins og í brúðumyndinni um Þumallínu –auðmýkt – – lífið snýst um að sýna auðmýkt!

Að lokum hlýtur einhver að hafa fengið nóg, þeir tætluðu vorið –frekjulega og stjórnlaust (eins og þeir væru bara að sýna sig)– og klufu það í eindir sínar [Kristur reif sig lausan af krossinum, lét sér blæða út á kirkjugólfinu, sagðist hafa fengið nóg] og sumardagurinn fyrsti rann upp með brjálstormum hríð og fjúki, leit ekki dagsins ljós fyrir óveðrinu

Nú dansa englar í kornfleksgrasinu. Nú dansar blóðugur mannssonur við mannana börn. Nú dansar hvert dirrindí