Hver ríður svo geyst
á gullinbrúvu
hávan of hifin
hesti snjálitum,
hnálega hristanda
hrímgan makka,
eldi hreyfanda
undan stálsköflum?

Glóir á gunnsnörpum
grásteind brynja,
hangir ísskjöldur
hal á öxlum.
Vindur stendur svalur
af veifan skálmar,
norðljósa brúskur
bylgjar á hjálmi.

Hann er riðinn frá
heimum miðnáttar,
aflbrunni alheims
og ótta munaðar.
Mun ei Vor una
né Vellyst þar aldri
í Segulheimum
á Segulfjöllum.

Elli hann ei kennir
þó eldri sé heimi
og jafngamall guði.
Lifa mun hann öllum
lengur veröldum
og yfir lík þeirra líða.

Afl vex því öflga
er hann það nálgast.
Harðnar Fjörgyn hans
í faðmlögum,
hverfist í demant
dreyri hennar
en grænló skikkju
gránar og hjaðnar!

Ei hinn ítursterki
afli þó beitir
magnlítil grænlit við
moldarbörnin.
Mjúklega svæfir
svo megi ei finna
eymdir þau
ellidauða.

Kemur svo allur
og kreistir í sterka
jörðu járnarma
og jörðu kyssir.
Verður hún þunguð
af þeim viðskiptum,
velur svo ljósmóður
sem Vor nefnist.

Sagt er fyri Vori
Vetur flúi!
Hvergi hann þó flýr
en færist ofar!
Vor skríður undir,
Vetrar er yfir
bringa breið
um bláloft gnæfandi.

Aldrei inn frægi þó
fjarlægist svo
að hann heims
hjóláss sleppi
endum tveim
eða yfirgefi
jarðar neitt
það næst er himni.

Sést því á
sumri miðju
fjalls á skrauthnúfum
skartið vetrar.
Því vill ei heldur
þiðna á vori
himinhrím
á höfði öldunga.