hausinn hristist þó hann sé kjur
þó þykir okkur síst gaman að þræta
en ég bara skil hann ekki alltaf
t.d. er hann alveg afskaplega stórgerður
en ég ekki
þannig að ég hreinlega get ekki sett hann í mynd
þar sem hann stendur á sturtugólfinu
rennandi blautur eftir steypibaðið
eins og virðulegur steypireiður
og þurrkar sér fimlega án þess
að komast einu sinni nálægt því
að bleyta baðmottuna
á meðan sit ég
með hjartað í maganum
uppi í sófanum
allur útklíndur í
súkkulaði
þó er eins og mér vaxi kvenhyllin
hraðar þessa dagana
stundum skil ég líka ekki hvernig
allt stritið safnast saman
í rándýr jól
full af ást og hamingju
á meðan ég velti krónum og fimmköllum
blíðlega, fram og aftur í vasa mínu,
kringum getnaðarliminn
laus við alla reisn
nema þá sem undir
honum er komið
en pabbinn
er miklu sterkari en reisn limsins
t.d. þá er vonlaust að halda þeirri reisn
á meðan rætt er við hann
maður nánast bregður burtu
fæti
og kannski er það rangt
kannski er hægt að túlka eitthvað sniðugt
kannski er hatrið sterkari en ástin
kannski eru hugsanir manns, sem hugsar of mikið um ríðingar,
eigingjarnar og svívirðilegar
kannski ætti maður að forðast
sjálfan sig meira
og safna fyrir einhverri hátíð
dauða frelsarans
eða upprisu hans
eða bara fara kurteis á fyllerí
með vini sem sigraðist á andstæðing sínum á einhvern hátt
kannski eru konur til þess að frelsa
kannski er frelsi alls ekki fólgið í einhverju skemmtilegu
kannski er ég ekki nógu nákvæmur í orðavali
en þegar allt kemur til alls
þá er mér skítsama
skítsama um konurnar
ríðingarnar
liminn
og sjálfan mig
en ekki um hann
því ég veit það sem hann veit
og það sem ég veit að hann veit ekki
veit ég nákvæmlega
og þá verður mér vitanlegt
að ef hann væri ég
þá væri hvorugur okkar
víst lengur til í þeirri mynd
sem að við birtumst
veröldinni í dag
en samt sem áður
get ég sagt að mörgum
gæti ég ætlað þann sama skít
og ég ætla stundum honum
og mörgum hef ég gefið
fölskvalausa ást
en sjálfur hef ég ekki list á skít
og lítið vit
á fölskvalausri ást.
en ég bara skil hann ekki alltaf
t.d. er hann alveg afskaplega stórgerður
en ég ekki
þannig að ég hreinlega get ekki sett hann í mynd
þar sem hann stendur á sturtugólfinu
rennandi blautur eftir steypibaðið
eins og virðulegur steypireiður
og þurrkar sér fimlega án þess
að komast einu sinni nálægt því
að bleyta baðmottuna
á meðan sit ég
með hjartað í maganum
uppi í sófanum
allur útklíndur í
súkkulaði
þó er eins og mér vaxi kvenhyllin
hraðar þessa dagana
stundum skil ég líka ekki hvernig
allt stritið safnast saman
í rándýr jól
full af ást og hamingju
á meðan ég velti krónum og fimmköllum
blíðlega, fram og aftur í vasa mínu,
kringum getnaðarliminn
laus við alla reisn
nema þá sem undir
honum er komið
en pabbinn
er miklu sterkari en reisn limsins
t.d. þá er vonlaust að halda þeirri reisn
á meðan rætt er við hann
maður nánast bregður burtu
fæti
og kannski er það rangt
kannski er hægt að túlka eitthvað sniðugt
kannski er hatrið sterkari en ástin
kannski eru hugsanir manns, sem hugsar of mikið um ríðingar,
eigingjarnar og svívirðilegar
kannski ætti maður að forðast
sjálfan sig meira
og safna fyrir einhverri hátíð
dauða frelsarans
eða upprisu hans
eða bara fara kurteis á fyllerí
með vini sem sigraðist á andstæðing sínum á einhvern hátt
kannski eru konur til þess að frelsa
kannski er frelsi alls ekki fólgið í einhverju skemmtilegu
kannski er ég ekki nógu nákvæmur í orðavali
en þegar allt kemur til alls
þá er mér skítsama
skítsama um konurnar
ríðingarnar
liminn
og sjálfan mig
en ekki um hann
því ég veit það sem hann veit
og það sem ég veit að hann veit ekki
veit ég nákvæmlega
og þá verður mér vitanlegt
að ef hann væri ég
þá væri hvorugur okkar
víst lengur til í þeirri mynd
sem að við birtumst
veröldinni í dag
en samt sem áður
get ég sagt að mörgum
gæti ég ætlað þann sama skít
og ég ætla stundum honum
og mörgum hef ég gefið
fölskvalausa ást
en sjálfur hef ég ekki list á skít
og lítið vit
á fölskvalausri ást.