ástin
ég er orðin sorgmædd,
og við það hrædd.
þetta er ekki lengur gaman ,
þegar þeir sem elskast eru ekki saman.
Kannski var það 16 mars,
eða það kjötfars.
sem við átum í gær
og þessi unga mær.
elskar hann svo heitt ,
en getur ey á hann reitt.
kannski varþað mátturinn,
eða litarhátturinn.
þetta var allt það sama,
og hún vildi hann ey lama,
með ástinni sinni,
svo hún fór með hinni.
og hittir hann,
og hún það fann,
að hann vissi eitt og annað,
sumt sem var bannað.
hann hana kyssti,
hún hann fryssti,
með þessum losta,
hve mikið á ástin að kosta
og ég vissi að hann var hinn eini rétti,
og mér það létti,
enn voru örlögin að ráða,
og hvort hann vilji bara fáða '
ég held nú ekki,
ég hann nú þekki,
ekki mikið,
en fyrir vikið
en ég vissi að hún vildi bara hann,
og hann það fann,
þetta er um okkur tvær,
okkur ungu mær.
okkur er létt að særa,
og okkur létt að færa,
ástina á disk,
við borðum hana sem fisk
öll þarf ástin að enda,
og hana þarf að senda,
eitthvert annað,
á stað þar sem allt er ókannað
hún kannski fær ekki sín að njóta,
svo hún nítur þess að fljóta,
aftur til mín ,
svo ég get silgi yfir til þín