Reykjavíkurhöfn
Ég kasta mér fram af bryggjunni og finn kaldann sjóinn slá mig utanundir, sogast inn í fötin, fylla stígvélin og draga mig til botns.
Dimmblár liturinn sem er inni á augnlokunum tekur á móti mér, saltið blandast saltinu mínu og ég sýp hveljur.
Það gerist allt svo hægt í þessum bláma, en heitt og rautt hjartað slær þéttingsfast eins og graður trommari í blautum ljósum.
Finn mig leysast upp og hverfa. Kuldi umbreytist í hita og í gegn um hugann brýst sekúndubrot af hugsun um einhverja efnafræði sem ég lærði á unglingsárum.
Ég held að ég sé farin, finn allavega ekki mikið fyrir mér lengur.