Ástir og ananas og leðurjakkar og litlir gítarar og litlir strákar sem eiga að taka við fyrirtækjum feðra sinna þegar feðra sinna verða gamlir og bíta hendurnar sem éta börnin sín og skyldmenni barna sinna ræki þau ekki skyldur sínar og taki ofan virðingu sína við rotnaðar kynslóðir réttritunarreglubræðra (Rím sagði einhver, og höfuðstafur, Rím-bó var franskur bissness maður sem skeit eitt sinn á kodda og er frægur fyrir vikið nefndur skáld)

Elvis Presley með lítinn gítar lítill strákur í stórri bíómynd og vill ekki taka við fyrirtæki föður síns því hann hefur allt önnur plön sem ég man ekki hver eru en þetta gerðist allt á Blue Hawaii og kærastan hans var reið við hann fyrir að kyssa flugfreyju og hann er betra skáld en við allir fyrir munnsvipinn og augnaráðið og fyrir röddina alger greppur og fékk sjálfsagt meira að ríða en allir íslendingar til samans þó hann yrði feitur og brostinn fyrir aldur fram og íslenskar konur þykja kannski lauslátar en engin þeirra var nokkru sinni kennd við Elvis því þrátt fyrir lauslætið þá er ekki nema rétt svo mikið til af íslenskum konum að þær nái að flæða út yfir landsteinana til Færeyja en ekki til Ameríku því hún er svo langt í burtu

Eia orti svo skáldið og þóttist töff því eia er ekki orð heldur einhver vitleysa og svo dó hann löngu seinna og skáldin sem á eftir honum komu eyddu áratugum í að yrkja sig út úr þessu eina eia sem var svo kannski bara ekkert merkilegt til að byrja með.

Þetta var ekki Rím-bó heldur Laxness, sem samkvæmt orðabókinni minni er enska og þýðir linkulegur.